Maatstaf. Jaargang 13

[p. 321]

[Nummer 5]

Hans Andreus
[Gedichten]

Lichtzinnige spekulaties

Ik heb nooit veel van de zon begrepen,

zodat ik hem best wil zien
als iedere dag
de neerslag
van een vierdimensionale gebeurtenis
(en in die dimensie niet noemenswaard):

iemand staat daar maar en staart
in zijn zonlicht
of ze knoopt haar japon dicht
of er paren kevers
of een hoed rolt voor de wind uit
of iemand verzint
de laatste regel
van een zowel komische
als vierdimensionaal-kosmische
limerick - ik

heb er niets tegen, maar wil
het ook wel religieuzer:

God kromt op dat plan
zijn eindeloze kleine teen,
de rechter,
de linker doet het veel slechter.

[p. 322]

Feedback

Ik stel mijn ogen scherp tot ik wat zie.
Ik stuur mijn voeten bij en ik loop door.
Ik spits mijn oren toe tot ik iets hoor.
Ik kan heel goed tegen mijn entropie.

Ik maak dat mijn dorst drinkt, mijn honger eet.
Mijn koude handen zorgen voor een vuur.
Ik stuur mij van het ene in het andere uur,
terwijl ik van tijd tot tijd de afstand meet.

En het is alles niets zover ik weet,
niets dan het blijven tikken van een insekt,
tikkend in ruimtes door de tijd verwekt,

tijd zelf geboren uit doodsangst en trots,
de trots en de angst van wie zich afmeet
tegen de leegte van de liefde Gods.

[p. 323]

Zeer oude mikrobe gevonden

300.000.000
jaar oud is deze
onaangedane
welgedane
mikrobe. Kras
voor zijn leeftijd.

Hoe piepjong sterft dan
het pi-meson:
na 1/200.000.000ste sekonde
al uitgeput.

Wat een leven,
als niet stond geschreven:

op de huid
van de leegte
rilt het eender.

[p. 324]

Abstrakt

Lengte, breedte, hoogte:
opnieuw de dimensie
veiliggesteld
door de metende ogen,

maar fiktief dus
of liever abstrakt
wordt zo het objekt.

Ik wou dat ik iemand ontmoette
die werkelijk
een lucifersdoosje kon zien.

Soms zie je van een mens
een echte hand, een vinger,
een uitgevallen wimper.

Maar meestal schrik je dan.

[p. 325]

De golf-deel-theorie

Van mijzelf
als golf
weet ik niet zoveel.

Maar zelfs als ik mij uitspeel
als deel,
kan ik nog overal naar toe,

maar weet van geladen
stilte niet
wat ik doe.

[p. 326]

Spekulaties zijn leuker dan formules

Wanneer de ‘spin’ van een elektron
tijd veranderen kan in ruimte

(welke vreemde en breekbare
bloemen vervluchtigen dan?),

wanneer in geëlektrificeerde ruimtes
díe golven die gidsen
voor golven zijn
sneller dan het licht zijn

(welk licht achter de hand
speelt dan vader en moedertje?),

of ook wanneer het leven,
de liefde enzovoort
gevoed worden door negatieve entropie (syntropie)

(welke dwarse dromen
bezielen dan de grote
Manitou, herstel,
de oneindige dimensie?),

of ook wanneer de tijd slechts
(om tot ons uitgangspunt terug te keren)
het verstand is van de ruimte
of het onverstand

(werktuig; speelgoed;
en hoe langer hoe beter hoe minder
het één dan het ander),

[p. 327]

 

op welk slim eiland

 

moet de oude uitgerekende mens

 

dan gaan wonen?

 

 

 

Onzin natuurlijk. Hij hoeft niet.

 

En wie een formule wil

 

kan er één krijgen:

 

 

 

oneindig maal niets geeft

 

duizenden werelden.