Maatstaf. Jaargang 13

[p. 309]

Ellen Warmond
Paus Paulus achterna

1

Voorzichtig
bijna 20 eeuwen later
1 teen te dopen in het meer
van Galilea

en kiekjes maken
van de vrouw
van Lot.

[p. 310]

2

Iedere plaatsnaam opent hier een kijkdoos
vol kinderhanden en vergeten vroeger
vol stukgevallen knieën knikkerputjes
en lekker vechten in een steeg

zoals mij schoensmeermerken thuis
steeds onweerstaanbaar aan de zondagsschool doen denken
waar ik met kerstmis eens een legpuzzel kado kreeg
van glim

en omgekeerd:

in Ashkelon denk ik: Erdal
en vraag mij af
of er soms nog een tweede puzzel was.

[p. 311]

3

Ik loop hier onophoudelijk
mijn eigen kinderkousen op te halen
lichtgrijze blokken met in elke hiel
een donkergrijze stop
dat is de hele oogst van zes of zeven jaar
christelijk onderwijs en bijbelteksten
slordig geabsorbeerd en even automatisch
als ‘100-jaar-voor-christus-de-germanen-
varen-bij-Lobith-op-de-Rijn’.

[p. 312]

4

De vesting van de kruisvaarders in Akko
brengt me dan ook het water in de mond:
zó en niet anders smaakte knoopjesdrop
op school om kwart voor vier terwijl de domste
jongen van de klas wanhopig sissend
achter je rug het foute jaartal voorzegt.

[p. 313]

5

In Haifa zie ik Eddie Malkin lopen
het joodse vriendje van mijn jongste broer
hij is 20 jaar te jong en leeft

maar verder niet van echt
te onderscheiden.

[p. 314]

6

Als ik voorbij ben moet ik me beheersen
om niet zijn naam te roepen
want god verhoede
dat hij om zou kijken

de grammofoonplaat van Duke Ellington
(Mood Indigo) die hij ons in bewaring gaf
voor hij naar Westerbork vertrok
heb ik in '46 laten vallen
en In my solitude is zoekgeraakt
zonder dat wij gemerkt hebben wanneer

de naam van Johannes de Doper
doet me alleen maar denken aan
een kinderrijmpje
maar door die jongen denk ik aan Mood Indigo
en vraag me af of hij
het ook zo mooi kan fluiten:
You ain't been blue
no... no... no...