Maatstaf. Jaargang 13

[p. 272]

M. Mok
[Gedichten]

Eruptie

Zoals het verleden opkomt,
een wolk boven de einder van mijn denken.
De lucht loopt dicht, ik houd geen spanning over
om het verstikkende te niet te doen.

Dode vulkanen openen hun grond,
er vallen stenen, asregens, gloeiende resten
van wat bedolven was en nu de aarde
bedelven gaat, een afgekoelde ramp,
een rotsplateau waar eeuw na eeuw
zijn adem aan verspilt.

[p. 273]

Morgen weer

Morgen weer. Het water stijgt
en tilt mij uit de ondergrond.
Die mij liefhebben voegen hun schreden
naar de wereld en zoeken opnieuw
afweerwoorden, kruimels leeftocht.

Vensters aan vier zijden van de dag
rekken mijn ogen uit, drukken mij weg
in de warmte van een liefde
die ik nergens thuis kan brengen.

Ik zoek een deur waarachter geen mens
mij volgen kan, een kamer in een rots.
De tijd wordt afgekneld, sneeuwmassa's schuiven
hun schouders tussen mij en alles wat
mij met zijn korte bloei vernielen wil.

[p. 274]

Holte

Holte is de wereld, uitgewoonde stilte.
Ik sterf aan het luchtledig
waarin de aarde rondrent,
een jachthond die voortdurend
de helling van het niets bespringt
en in zijn angst teruggeworpen wordt.

Kwam er een ogenblik van rust,
het werd te wijd, een drooggevallen zee
zonder kimmen, zonder het vingerspoor
van een zoekende windvlaag.

[p. 275]

Goden niet meer

Goden niet meer, alleen het sterfelijke
dat nergens grond raakt en zich eeuwig
leven aandoet: water dat bij elk gebaar
tot aan de lippen stijgt.

Zoveel zon is in de opperhuid
der aarde saamgedrongen, zoveel zeeën
zijn tot haar lichaam ingegaan,
dat zij in elke molecuul
de hartslag van de schepping openbaart.

Soms bij morgen of avond schijnt
de hemel tussen licht en duisternis
terug te tasten naar een vroege,
alles vervullende openheid;
wolken vreemd gevormd ontroeren
de ogen, het machtswoord van een nieuwe taal
hangt in de lucht, maar altijd overwint
het sterfelijke dat geen grond meer raakt.