Maatstaf. Jaargang 13

[p. 257]

F.L. Bastet
[Gedichten]

Westeinderplas

De wind valt uit. Woede draait om mijn oren,
slaat lege slagen in de winterlucht.
Op onheil als een stormbal afgericht
bedreigt de zon de stompe watertoren.

Wij roepen man en paard. Het gaat verloren.
IJstijden breken aan, een vergezicht
voor holbewoners. In het geile licht
worden hun ijsschijnheiligen geboren.

IJzeren wilskracht roest. In brede kringen
raakt het bekend: de vogels gaan op roof,
hartgrondig staat het riet het uit te zingen.

Wodan omhelst Calvijn. Heilige huizen
doen het harmonium als golven ruisen:
in Kudelstaart kwispelt duivelsgeloof.

[p. 258]

Nieuw huis

Gashouders, ijzersterk, en zeven kerken.
Hier kraait geen haan naar vroeger. Aan de hemel
verschijnen 's zondags goddelijke sigarettenmerken.
Een dunne schoorsteen rookt een kwade pijp.

Welstand. Ik voel mij opgelaten boven baggerland
en volg de grote lijnen van de stad,
hoor de vergeten woorden van de stilte,
tel in de zon op stenen tafeltjes
de tien geboden van mijn lege vingers.

O Mozes, Mozes, zelfs geen kalf,
alleen de gouden brem in het moeras.
En elke dag de exodus der treinen,
straaljagers engelen, manna de regen.
Vrede op aarde, in de mensen een welvaart.

[p. 259]

Huis van bewaring

Ik hoor de stilte zwijgend uit.
Geluiden stemmen met mij in,
schrijven het witboek langzaam zwart.
Hagel tegen de harde ruit.
De tikmachine slaat in punt
na contrapunt de regels dicht.
En dit het teken aan de wand:
de spiegel, enige getuige,
slaat met de klok op mijn gezicht.

[p. 260]

Heul

Langzaam en op de lange baan geschoven,
als in een dievenwagen ingesloten,
komen wij lijdelijk door de nacht. Hiervoor
staat levenslang en er is geen verhoor.

Vindt ooit langs 's Heren wegen bij zijn strikken
een stroper dit geheim? Op vlindervleugels
staat steelsgewijs het kleine merk getekend.
Laat hij de diamanten vogels helen.
Haastig, eer hij bij ons wordt ingerekend.

[p. 261]

Kou

Zeilwagen van de wind. Wij krijgen
als lakenvelders die de sneeuw
te grazen neemt een winterpak
van 't zelfde witte laken dat
de slaap moet delen met de dood.

Ogen worden een verrekijker.
Lippen staan open als een bijt,
dampend in ijs. Maar niemand voedt
de vissen, opgestegen uit
hun dodelijke eenzaamheid.

Nog is haar naam niet uit de tijd,
weet ik mij in een lettergreep
gevangen als in wintervingers.
Brekende takken. Deze dood,
het is de enige geboorte.

[p. 262]

Afscheid

Op het bevroren plein gaat alles door,
zonnestelsel en overstekend wild.
Maar zij, achter mijn rug kent zij de stad niet meer,
haar leeghoofd ziet door waterglas kanalen
met ijs bedekt.

Toen wij nog warm te slapen lagen
droomden wij waakzaam en besloten
de dierenriem voorgoed op zijn beloop te laten.
Grote woorden verdampten. ‘Liefde, Hoop’.
Alles is rijp geworden. Neergeslagen.

Vanavond glijd ik als een gladde jongen
bevroren in mijn hunebed. De steenstraat,
ijsvogel, winterkoning, alle longen
ademen kou. De maan komt vroeg of laat,
die als een rune bar en boos
de steengeworden stilte gadeslaat.