Maatstaf. Jaargang 13

[p. 215]

Tobie Goedewaagen
Vader en moeder

1

De wolken hangen laag en zacht en wild
als bont waar de benen der torens
teer uitsteken
Er is regen
Er zijn druipende puien
en op de verlaten keien
blinkt de eerlijke dag
Het wordt gauw donker zeg ik

Het wordt nu gauw donker vent
zegt ze en zet me bij de lamp
en legt op mijn knieën het boek
met de dieren
Vader en moeder komen nu gauw

Het wordt al donkerder en
vader en moeder komen nu gauw

[p. 216]

2

Zij komt, hij zal komen, alles is gereed,
het fornuis suist, hier staat vermouth
en vreugdevol is het gekruid gemoed
als een kind dat zich bij voorbaat overeet.

Maar dan lijkt het dat ik de taal niet meer weet
en doof ben en mij dood houden moet
en mij gedwongen met noodvoorraden voed
als bij bezoek aan een andere planeet.

Daarna het station, trein overkompleet,
het wuiven, het sein, houd je maar goed,
dan terug in de kamer die het nog eens overdoet
in asbakken, glazen, spijt, wrang, wreed.

[p. 217]

3

Wij zaten bijeen aan tafel
omdat dat nu zo was,
met de stemmen en geuren en lichtjes
binnen mijn kinderglas.
Het eten was gedaan en de anderen
rookten hun cigaret
en ik legde mijn hoofd op haar handen,
ik hoefde nog niet in bed.
En hun stemmen stegen samen
met de rook naar het avondlicht
en de vreugde die ik gewoon was
kuste mijn ogen dicht.

Nog zitten wij samen aan die tafel
met woorden en rook en gebaar,
maar ik zal intenser beamen
verweg van het huis en van haar.

[p. 218]

4

De eindeloze regens vullen de stromen
en heffen de schepen aan de kaden,
een fluit gaat, sirenes gaan
en tussen de stenen bergen vandaan
vertrekken traag boten en dromen

Nu vader, dan moeder, samen
of gescheiden (wat doet het ertoe?),
reizen af en aan met het gedoe
van wind en regen en maan en voelen
vaag zich bestemmingen beramen.

Leugens, alles leugens, de boten
zijn karton, het water glas, de reis
bedacht als een nageschreeuwde leus
en wat er bleef is op en om het huis
regen en regen en regen onverdroten.

[p. 219]

5

Aan kleine terreinverhevenheden
vallen kinderen te onderkennen met
bolhoed vadermoorder slobkousen
met andere woorden
kruippak en pompoenemuts
die langs met deze identificeerbare huizen
straten kaden kranen en stations
(mogen we aannemen)
bij het licht van eendere zonnen
met andere woorden ter plaatse
aan oudere handen gingen
nu gaan
een vondst in eigen bodem
een klok in het diepst van hun vlees