Maatstaf. Jaargang 12

[p. 720]

Bert Voeten
[Gedichten]

Op kabinetformaat

Verschrikt tussen een tengere vrouw in het wit
en een man in zwart uniform met leeuweknopen
sta ik, de broek laag in het kruis,
onder het draadglazen dak
van Studio Leo le Grand.

Nog vier keer sta ik daar,
alleen met de man
altijd in zwart uniform met leeuweknopen,
altijd de gele handschoenen in zijn linker-
en zijn rechterhand over mijn rechterhand

de vogel waar ik naar kijken moet
komt nooit.

[p. 721]

Rekreatie

De dood was voor mij een paar maal per jaar een uitje,
een zondagsrit bij mijn vader achterop.
Aan het hek van de begraafplaats kochten we bloemen
die ik in een groene zinken vaas mocht zetten.
Mijn moeder was een portret waar het weer in kwam.

De wandeling tussen de graven duurde vaak
meer dan een uur. Mijn vader bracht bezoeken
aan oude kennissen en besprak met de tuinbaas
de verdere verfraaiing van het graf.
Het bleek niet eenvoudig om het eens te worden
over een treurwilg of een rozenboom.

Op de afdeling nieuwe graven was het zand geel.
Er lagen kransen met linten Rust zacht lieve man
of vrouw of kind, en schelpen die ik al had.
Toch stak ik er altijd een paar van in mijn zak,
ze deden me denken aan zomers op Scheveningen.

In café De Wereld tegenover het kerkhof
gingen wij daarna een verfrissing gebruiken.
Koud bruin bier uit kruikjes. En ook dat
duurde meestal een uur, want de dood maakt dorstig.

[p. 722]

Eerste vliegtocht (1927)

De Fokker F7 A had twaalf
trijpen fauteuiltjes en zakjes
van lichtbruin caoutchouc
om de maag te luchten.

Een man in overall zwengelde
aan de propeller - hij pakte
en wij hobbelden over het veld
en waren net voor het bos los.

Een gewaarwording uiteraard:
aan een houten vleugel hangen
boven een landkaart die leeft
en dwergen zwaaiend als gekken.

Maar de dame voor mij
gebruikte aldoor het zakje.
Mijn diepste indruk:
haar schokkende beige rug.

[p. 723]

Feodaal

Zoals de boterboer
voor mijn grootmoeder knielde
achter zijn mand en haar de zuivel aanbood
en haar de eieren op de hand liet wegen
en onderworpen wachtte op haar uitspraak
over de prijzen en de kwaliteit
zo stelde ik mij voor
dat een horige
knielde voor een russische grootvorstin.

[p. 724]

Via Corelli

Het is niet bij benadering
te zeggen maar zeker meer
dan achtenveertig keer
heb ik Admiraal Snor gelezen
de werken van Karl May
minder vaak maar toch bij
herhaling evenals die van
Jules Verne

van Max Brand las ik later
drie boeken per dag (nooit 1
voor de 2e keer) tot ik ontdekte
de schrijfster Marie
Corelli eigenlijk Mary
Mackay geheten op 21 april
1924 overleden in Stratford-
on-Avon

daarna kwam
niet te vermijden
de Literatuur.