Maatstaf. Jaargang 12

[p. 689]

[Nummer 11]

Jan G. Elburg
Vier gedichten uit streep door de rekening

1

zo'n baard! tangolicht zalft de stortplaats
van onze scheikunde: een geanodiseerde tonsuur.
putten en rietstroken verpoppen zich daarbij
tot slurven tot
halfslappe sleden op de betwiste bergkam.

de koorknaap (één en al honingraat) duikt dieper
in zijn peluw, brengt heftig
een knie omhoog naar je druipend korsage.

raap kurken. stofvlokken mummelen
de omschrijving van je roeibaan.

alle luiers gaan nu op in rook. een twijg
geeft het trekdier de genadestoot.

te vroeg zijn wij helaas aangespoeld op deze brulboei,
kapsule van de overjarige held. een
buiging voor het zuiderkruis.
klokkend ledigen zich opnieuw mijn blaren.

[p. 690]

2

noz w wodzie: mes in de majem.
een schrale matroos. 't

schip is horen en zien,
zonder lolletjes. toch

laat haat mijn achterdocht onaangeroerd:
de waterdruppel op een watervogel.

in een ijskoele doeshond
poedelt mijn gegrom

(en ik als Nemo: nou moe,
wat al wonderen onder het oppervlak:

Lautreamont in de Laundromat of,
droogweg, Meyerbeer in de jukebox),
duikt op als troubadoursmuziek
naar onbetrouwbare notatie
en roert, fluitend als de vogelaar,
drijfwerk en snaren aan,
mas tuit l'abandoneren per so que
totz los escagosset o de las moillers
o de las fillas o de las serors
(pois l'aucis uns peons).

[p. 691]

3

of. eeuwigheid: een gaap. verstommend
gelijk aan één huis: dit gehuurde.
tijd wat de klok er, lijf wat de klok slaat.
mij zal het wel duren, dit oponthoud.

niet mijn dansen stoort Thoetmosis hiernaast of
mij achterkleinzoon in de kommode,
bemoeiziek is veeleer mijn onvergankelijke bril,
het gouden beslag van mijn kiezen.

wat ik bezit: houwelen zat, sleutels ho maar,
beroer: geen deuren maar slaap of doodzijn.
geen stemmen maar tabletten van klei doordringen
mijn wanden. en muziek. maar op vergeeld papier.

toch leefbaar voor een gewillige geest deze woning
zonder keukengeur dan ozon of verrotting,
al paren ginds klownesk
het vette aanrecht en de grafsteen.

tussen alleen maar mijn eigen verleden
en mijn verzorgde oude dag,
de maaltijd: een broodje dichter,
klaar voor konsumptie.

[p. 692]

4

kontaktdruk op kartondikke schijven
eigen oog. en alles is bewogen, niets lijkt:
geen vrouw, geen woning op de achtergrond.

zoveel te minder klopt dit masker
van vallend water, dit gebit van uitlaatgassen:
dichtgelopen decennia-oude schaduw
vermoffelt de vertrouwde kringspieren.

een schrale chaos, niet tragisch maar bovenmate
irritant: ochtenden twinkelend van dauw en
regen achter caféramen teruggebracht
tot weer in elke geraadpleegde spiegel.

kwestie van kwalijke adaptie:
scherpzinnigheid dringt door tot de kant
van het lijf die levenslang in donker blijft.
wat ik opmerk vermeld maar onverwerkt,

niet meer te vangen in termen van jeugd,
van ouderdom, of het moest zijn:
een doorgeveegd leitje met kleuterkrassen.