Maatstaf. Jaargang 12

[p. 540]

F.L. Bastet
[Gedichten]

Regen

Donker en in het slop gelopen
zie ik mijn voeten dubbelgangers
die in de spiegelende plassen,
dubbele bodem van mijn zoeken,
elkander beurtelings ontmoeten
in gang en ondergang -

niet anders dan mijn ogen die
in zin en weerzin
hun ingeboete glimlach in
de ruit begroeten.

[p. 541]

Terugkeer

Wij liggen aan het strand. Voos hout
van zout doortrokken, uit de naden
teert oud verdriet op zand en wier.
Zeeziek en aangetast, zonder verweer,
schilferen van de opperhuid
vezels en pokken.

Dit groef onder de geestgrond
van het bewoonde achterland
een hand al eerder op: de palissade
van uitgestorven bekervolkeren.

Zo worden wij ons eigen voorgeslacht,
jutten bij eb tussen de wadden
de resten op van een geluk,
vallen uiteen tegen de nacht,
keren uiteindelijk met de nieuwe maan
in aardedonker terug.

[p. 542]

Havengezicht

Geen schip zoekt meer de verloren
wingewesten. Leegte. De stilte
van uitgeteerd schoeiinghout. Alleen
de verzakte vemen hangen elkaar nog aan.

In het water zien wij hun omgekeerde
naam door de vingers, trekken rimpels
over hun uitgebeten ogen,
terwijl de ijzeren brug zijn schouders
ophaalt voor nieuwe schepen: tol
bij hoog en bij laag voor schroot betaald.