Maatstaf. Jaargang 12

[p. 506]

S.J. Posthuma
Elgins dood

Toen werd het langzaam uitgewist
niet in het rekbaar water of het stuivend zand
maar vogelachtig, dovend in de mist
die dreef boven dit hulpeloze land;

toen was er niets meer, niets, want hier
begon een leegte zonder grenzen of gewicht,
en toen ik droomde, dreef op de rivier
geen lichaam, zelfs geen spoor van een gezicht...