Maatstaf. Jaargang 12

[p. 500]

Jan H. De Groot
[Gedichten]

Er is geen morgen...

Er is geen morgen eer de morgen daagt.
Wat zal de zon ons van de nacht beloven,
de maan ons van de dag? De sterren doven
in wolken om wier kern zwart stuifmeel vlaagt.

Het strand is met bedorven schuim bestoven,
de branding braakt de visdood uit haar maag.
Er is geen kieuw die meer om adem vraagt;
geen ziel meer die in morgen kan geloven.

Een laatste uur, meer kunt U niet verwachten.
De zuurstof in de bergen is verbrand.
Ik strompel naast U, dronken van vergif.

God woont als angst binnen ons middenrif,
hij houdt een toevlucht tegen overland
en sluipt reeds als een dief door onze nachten.

[p. 501]

Oude man voor het raam

Men kon hem juist zien tussen glasgordijnen
van 't linker raam, waar hij het uitzicht had
op het verkeer dat langs kwam uit de stad
of afboog naar de bruggen en de pleinen.

Soms leek het of hij sliep, soms of hij bad
maar niemand zag hem langzaamaan verdwijnen
tussen het dunne rag der glasgordijnen
toen hij al schever in zijn leunstoel zat.

Hij staarde blind de dag in, vroeg en laat
totdat een oog verzakte in 't gelaat
en hij in 't sop vergleed van beurse wonden.

Toen heeft een buurman uit dezelfde straat
hem in ontbinding - verregaande staat -
achter het raam, op het karpet gevonden.

[p. 502]

Dagsluiters

Uitventers van uw zoetste zaligheden
maken uw beeldbuis tot een kermiskraam.
Beroepsprofeten hebben er uw Naam
tot lollie en tot kauwgummi versneden.

Verwaten wouwelaars zijn zij te saâm,
verkocht aan de reclame voor gebeden.
De heiden heeft U eerlijker beleden
als hij uw grootheid danst in 't licht der maan.

Gij moet wel barsten Heer van ongeduld
om zoveel kletspraat om uw Naam geweven.
Fotogeniek werd uwe Heerlijkheid.

En daarmee raakten wij het restje kwijt
aan gist en zout dat ons nog was gebleven
in liefde hemelwaarts bruisend van schuld.

[p. 503]

Psalm voor Louis Worms

Voor de opperzangmeester

Heer, doe hem recht, voer Gij zijn rechtsgeding
tegen de oppermachtige proleten,
die met de rechters samen zijn gezeten
en zich verbonden tot één Sanhedrin.

Hij is uw Worms, de handelaar in schroot,
die de fraudeurs bij naam en toenaam noemde,
voor een gerecht dat al hun rot verbloemde
en hem wegdrukte in een hoek van nood.

Rechtsboeken op de plank zijn witte zerken;
rechters, gewitte wanden, bang voor macht
van schoften die de wereld staag beroven.

Waar bleef 't protest van uw geachte kerken?
Maar Gij hebt hem verlossing toegebracht.
Ik zal uw Naam en Toenaam eeuwig loven.

[p. 504]

Dodemansknop

De dodemansknop van 't gebed
geprevel uit miljoenen monden
heeft niet Gods liefste spil gevonden
die 't treinstel op de remmen zet.

Wij razen naar de laatste ronde,
want God is goed ons, maar niet gek.
Daar slaan wij door 't Behouden Hek
gillend naar Zijn vermaarde afgronden.

Daar zong opeens een kinderstem
van 't scheepje onder Jezus' hoede
en van een storm gestild door Hem.

En toen de schepping barstte en bloedde
trok Jezus uit Jeruzalem
het scheepje uit de watervloeden.

[p. 505]

Bandenzang

Voor Jan Coljé

Ontwaken in het midden van de nacht
(een zomernacht, het venster stond wijd open)
werd feest, want het gezang kwam binnenlopen
dat hier eens woonde en weer werd thuisgebracht.

Geen woord herkende ik, maar wel het hopen
dat zingen wekt waarop je hebt gewacht.
Maar 't lied bleef ver, droomver en even zacht,
soms stokte het en dreigde af te lopen.

Maar het begon opnieuw, een zoemend zingen
van autobanden over 't wegcement;
elk maakte een lied tot psalmen in de nacht.

En toen het uit was heb ik nog gedacht
of ook het wegdek zelf één droommoment
al psalmen zingend uit de band zou springen.