Maatstaf. Jaargang 12

[p. 473]

[Nummer 8]

Jacques Hamelink
De verzoeking van Jeroen Bosch

Over het gespannen water varen plantaardige boten.

Aan de oever kokhalst de kwabbige beul
Van de lepe boogschutter die op buit aast
En wakker het kind in het gesperde kont treft.

Gordeldieren worden opgejaagd door een gewapend oud wijf,
Een buik op benen draagt een mes in de navel
Maar het bol gezicht aan een ketting schrikt van zijn eigen temptatie
In de blakende spiegel.

Een pelikaan, hypokriet als een priester,
Staat terzijde op één poot van zijn bebloede borst in het water te genieten.

Op een eendvarken ontvlucht de hoornig geharnaste helleveeg
En tracht een krijtende zuigeling in de luren te leggen.

Een krijger met prikkelkop jakkert schrijlings op een gedrocht
Dat pijlsnel uit de keulse pot van zijn aars bloedt.

Verderop bij de bouwvallen branden takkebossen en fakkels als heksen.
In de eivormige toren steekt een pater zich vast aan een schaaldier.

Voor de ziel die ieder houvast verliest
Dragen slampampers in het oeverriet schaterend de mis op,

[p. 474]

 

Een vette pad rept zich stil met de hostie

 

Naar een holle boomstam.

 

 

 

Vinvissen als vliegtuigen, staalscherp gepantserd,

 

Snellen in wiggen door de lucht te hulp.

 

 

 

Bunzing en otter met geangelde staart

 

Knagen ontzind aan het besmette hooi

 

Waarin een vegetariër schichtig een kadaver verslindt,

 

Terwijl een monnik zijn vingers aflikt;

 

De boze zelf, een robot, zwaait in de schrale armen een moker, onmachtig

 

 

 

Door de modder waggelend.

 

Een langbenige gelaarsde kip met een stralenkrans van naalden

 

Kraakt in zijn tangende snavel het barbaars gebroed.

 

 

 

De grond is een brei van gebroken eieren en gestort zaad.

 

Vissen op spinnewielen torsen torens op de rug.

 

Een baardige hut houdt in de purperen plooi van zijn achterlijf

 

Een engel bekneld.

 

 

 

Tandknarsend misgewas trekt ten aanval.

 

 

 

Een gebochelde moervogel op schaatsen,

 

Met slecht getrechterde kop,

 

Brengt de oude zondaar, verlekkerd op twee ratten onder de brug,

 

 

 

IJlings een morsig geschrift.

 

 

 

Voor de duivel die op zijn gekromde bazuin blaast

 

Komt verwonderd de gespleten roede uit een vaas.

[p. 475]

 

In het holle godshuis van een paardeschedel

 

Suizebolt een ketter in een luidende klok.

 

 

 

Een geilaard en een gek met een doedelzak

 

Pimpelen in een gebarsten offerblok,

 

Een gluiper richt zijn spriet

 

Maar wordt gepriemd door een schorsdier.

 

Op voeten van vaartuigen schuifelt een melkmuil over de modderpoel.

 

 

 

Een hoornvlies ligt over het zwarte water

 

Waaronder padden ronken als torren.

 

 

 

Het gore licht stinkt naar ontucht en gulzigheid,

 

Tegen de fundamenten trillen onzichtbare drilboren;

 

Niemand wordt iets gewaar.

 

 

 

Hier heeft de mens niets meer om het lijf,

 

In deze bouwput ligt alles door elkaar:

 

Elk schip half vis, elke schedel een schelp,

 

Iedere tentakel kennisorgaan.

 

Achter het vale grijnzen van mijn gebit,

 

Terwijl distels knersend opschieten uit mijn middenrif

 

Naar het ruggemerg,

 

Krijg ik tergend langzaam een paardebek.