Maatstaf. Jaargang 12

[p. 470]

Tekenen van tegenspraak

Bordpapieren Feiten

Er bestaat in Nederland een stichting Vrede en Vrijheid, die zich ten doel stelt een inzicht te geven in de situatie in de kommunistische landen.

Eens in de drie weken verschijnen haar Feiten met betrekking tot het communistisch wereldgevaar, waarin gegevens zijn opgenomen over de Sowjet-Unie, China, Polen, Hongarije, enz. Het verstrekken van gegevens over die landen verdient waardering. Wanneer de stichting in plaats van over ‘de kommunistische landen’ wenst te spreken over het ‘communistische wereldgevaar’, is dat haar zaak; het doet wel een zekere vooringenomenheid vermoeden. De stichting voldoet uiteraard het best aan haar doel als ze de lezer van Feiten van dat wereldgevaar weet te overtuigen. Een eis van objektiviteit is dan, dat er niet alleen berichten van een bepaalde kleur worden gepubliceerd, maar de lezers een inzicht wordt gegeven in alle facetten van het leven daarginds, voorzover dat de samenstellers bekend kan zijn.

Als we ons beperken tot de nummers die dit jaar zijn verschenen, kunnen we konstateren dat daarin te lezen valt hoe duur en schaars bepaalde goederen zijn, hoe er hier en daar wordt geëksperimenteerd met decentralisatie of liberalisatie van het ekonomische leven en hoezeer er behoefte bestaat aan handel met het westen. Dit zijn heel interessante wetenswaardigheden, maar er blijkt niet uit dat we te maken hebben met een wereldgevaar, zoals de ondertitel van het blad suggereert. De aktiviteit van de stichting beperkt zich overigens niet tot het publiceren van Feiten. Zo is er bijvoorbeeld Een blik in het paradijs, kommentaar op het nieuwe partijprogramma van de kommunistische partij van de Sowjet-Unie, aangenomen op het 22ste partijkongres. In deze blik wil men ons doen geloven dat de Sowjet-burger in de toekomstige kommunistische heilstaat, die volgens het programma in 1980 moet zijn bereikt, afstand zal moeten doen van zijn geldloon en betaling zal ontvangen in de vorm van goederen en diensten ‘naar behoefte’, waarbij zijn behoefte dan door de distribuerende instantie zal worden vastgesteld. Bij zorgvuldige bestudering van het programma blijkt echter dat men zich ten doel stelt in de Sowjet-Unie een levensstandaard te bereiken, hoger dan in welk kapitalistisch land ook. Dit wil men realiseren door:

a.	verhoging van de individuele beloning van de arbeiders overeenkomstig de hoeveelheid en kwaliteit van hun werk, benevens verlaging van de verkoopprijzen en afschaf-

[p. 471]

	fing van de tegenwoordig door de bevolking betaalde belastingen;
b.	uitbreiding van de openbare fondsen, verdeeld onder de leden van de gemeenschap, ongeacht de hoeveelheid en kwaliteit van hun werk, dat wil zeggen kosteloos (onderwijs, medische behandeling, pensioenen, verzorging van kinderen in kinderinrichtingen, overgang naar kosteloos gebruik van openbare voorzieningen, enz.).

Aan de produktieverhoging in de verschillende ekonomische sektoren zijn verschillende paragrafen gewijd. Alles bij elkaar blijkt ook hieruit geen wereldgevaar, al heeft men natuurlijk het volste recht om te betwijfelen of dit ideaal zal worden verwezenlijkt.

Er is wel een opvallend verschil tussen b.v. de bijna dweperige simpatie, die men hier in het westen heeft opgebracht voor de jonge staat Israël met zijn in eerste aanleg kommunistische kibboets en het leedvermaak waarmee men konstateert dat de kommunistisch geplande ekonomieën toch niet het resultaat hebben dat de organisatoren ervan verwachtten. Dit leedvermaak valt ook te konstateren bij de stichting Vrede en Vrijheid.

Een naïeveling zou uit deze publikaties de konklusie kunnen trekken dat de stichting het mislukken van de kommunistische plannen een wereldgevaar acht en dat ze wel voorstander van het kommunisme zou worden als de Sowjet-Unie in 1980 inderdaad het gestelde doel zou bereiken. Dit is kennelijk niet de bedoeling van de stichting. Zij meent haar lezers geen argumentatie verschuldigd te zijn voor haar opvatting dat er sprake is van een wereldgevaar en volstaat er mee hun een karikatuur voor te zetten en hun het kommunisme zo tegen te maken.

De minder naïeven zullen zich echter afvragen waarvoor zij zich zoveel moeite geeft als het met de kommunistische landen zo slecht gesteld is. Haar handelwijze doet denken aan die van sommige tegenstanders van Hitler-Duitsland, die het voortdurend hadden over de bordpapieren tanks van Hitler.

De konklusie zou wel eens kunnen zijn dat voor de stichting het ‘kommunistische wereldgevaar’ schuilt in het wel bereiken van de gestelde doelen. Maar dat zou ze dan ook duidelijk moeten uitspreken.

erica engels

Monument te Amsterdam, monument te Auschwitz

Het Veteranenlegioen Nederland vindt dat het nationaal oorlogsmonument 1940-1945 op de Dam in Amsterdam aangevuld moet worden met zand uit het graf van generaal Spoor

[p. 472]

en zand van het ereveld Poesan in Korea.

Hiertegen zijn niet alleen bezwaren van formele aard aan te voeren, doch ook bezwaren van materiële aard.

Ten eerste heet het monument Oorlogsmonument 1940-1945, wat zijn bestemming al volledig definieert.

Belangrijker is echter dat het monument bestemd is voor diegenen die gevallen zijn in de strijd tegen of onder de hand van Hitler-Duitsland en zijn bondgenoten. Het is bepaald niet bestemd ter herdenking van twee neo-koloniale oorlogen: één gevoerd tegen het indonesische volk door een verblinde nederlandse regering en één gevoerd tegen het koreaanse volk onder de dekmantel van de Ver. Naties.

In de jaarvergadering van het Veteranenlegioen te Leeuwarden werd meegedeeld dat er met de regering nader overleg wordt gepleegd inzake deze door het legioen gekoesterde wens. Wij zouden de regering willen raden de bestemming van het oorlogsmonument niet te vergeten. Nu ze door dit verzoek van het legioen weer eens in de sfeer der monumenten zal komen te verkeren, kan ze misschien alsnog besluiten financieel deel te nemen in het internationale Auschwitz-gedenkteken in Polen! Dit zou bepaald de simpatie van zeer velen hebben.

heinz neudecker