Maatstaf. Jaargang 12

[p. 359]

Jan Wit
Aangewaaid^*

Geur van een vrouw, reuke van huidigheid
in 't nadenkende weer van september
met late strijkages van een verkeken
zomer en ongegeneerde avances
van een standvastige winter.

De jongens rapen al beukenootjes.
De meisjes gaan weer kettingen rijgen
van eikels en wilde kastanjes.
Ik ben ten prooi geweest aan het wilde
waaien, een nacht en een voormiddag lang.
Nu wordt het aarzelend tegen de avond.

Geur van een vrouw, blijk van aanwezigheid
in een al maar legere wereld.
Het loof van de kruinen ruikt al kruidig
en lichter in de ijlere wind;
maar dicht bij de grond is het zwaar
van vliegenzwammen en heksenkringen
en overal klinkt het dorre
van krakende kleine stokjes.

De zomer was niet zeer groot, niet hevig;
maar wel een lang en afmattend bewegen
van paasvuur tot pinkstervlam,
van uit en thuis in de bouwvakvacantie.
Dat vraagt veel tijd voor inkeer en inmaak,
belegging en zelfonderzoek.

* Uit Nederlandse gedachten en andere gedichten, dit najaar te verschijnen bij U.M. Holland / Haarlem.

[p. 360]

 

Maar al die signalen van uittocht en afbraak

 

verijdelen mijn verwijlende wegen.

 

En ik bedenk dat het kaal en klaar

 

zal worden na dit bedenkelijk weer,

 

fris en vrolijk voor pelsdragende

 

jagers die alle warme dieren

 

in willen lijven bij de koude.

 

 

 

En zo, indachtig en voorbereid

 

met de spaanders van het verleden

 

en sprokkelhout voor de komende maanden,

 

ben ik afwezig en uit de tijd.

 

Dan is daar ineens die geur van een vrouw,

 

zeer huidig en zeer hedendaags.

 

 

 

Wat nu en wat hier en wat overal,

 

wat straks en wat steeds en voor allen

 

in deze geur, in deze nabijheid.

 

Lange schermutseling in de schemer,

 

slag op slag in het langere donker,

 

één bos sprokkelhout uit het heelal,

 

vrede en heil en huiving van haren.

 

 

 

Het kruidig parfum van haar kruin en

 

het zwaardere onder haar oksels.

 

De hitte, het roken van haar schoot.

 

Ik ben een jachthond ten leven geworden,

 

jager en buit in de weitas en zij

 

de aarde die alle afbraak herstelt,

 

die alle verdorring verneemt en verteert,

 

vervallen en toegevallen,

 

één bundel kruiden uit het heelal.

 

 

 

Warmte voor heel een seizoen.

 

Twee aequinoxen, samengevoegd

 

tot een eenvoudige zonnewende.

[p. 361]

 

De meisjes rijgen de najaarskransen.

 

De jongens zoeken de wintervoorraad.

 

En ik vind heul in het holst van de nacht,

 

gewijd en geworven,

 

geheeld en geborgen.

 

 

 

Geur van een vrouw, reuke van heiligheid.