Maatstaf. Jaargang 12

[p. 336]

Jaco Groot
[Gedichten]

Gebed van een soldaat

Onze Vader,
die in Den Haag zit,
geef ons heden onze dagelijkse munitie
opdat wij schieten
en niet geschoten worden.
En laat ons niet vragen waarom,
want zìj zijn geen mensen, nietwaar?

Uw naam zij gezegend op alle departementen
en vervloekt in alle kazernes.

Uw wil geschiede gelijkelijk
te land, ter zee en in de lucht.

Want U is hel bevel
en het pensioen tot in eeuwigheid.

Amen.

[p. 337]

Om bij het begin te eindigen

Dit, van het gedicht het eerste woord.
Kenners giechelen: ternauwernood het licht gezien
of ze spelen meteen met zò'n zon.

Bedreven als het gemakkelijkste ja en amen,
gelijk denken in termen van zin en nut,
wegwijzers zonder einde.

Met trillende pen bevlekken zij de liefde,
hun nostalgie naar een fijne fabel
van vlees en steen en verdommenis.

En hoe de dood, hoe het zijn enzovoorts,
maar kennen slechts deze spijker van pijn:
het leven voorbij eten en weten.

Zoals alles en altijd keer ik daarna en daarom
langs landschappen interieurs en kleren
ten einde raad terug tot jou:

de meest voor mijn hand liggende vergelijking.

[p. 338]

Tijd en huid

Blakerde je zwart als een gereformeerde maagd
de zon. De zomer drukte ons in warmer water.
Die dagen kwamen dan deze regels van mijn tong:
Mijn hart slaat voor jou. Na jou geen ander.
Kort en beter: kompleet op de ouderwetse toer
was ik. Waarschijnlijk hield ik van je.
Weer overmant mij het heimwee naar het land
waarin ik groeide. Je hardnekkigste steen
werd een spons. Ruimschoots beantwoordde
je vrouwelijkste vocht mijn hete speeksel.
Traag als een ambtenaar kwam je klaar
en kortstondig genas ik je oudste wonde.
Je herkende mij en ik bekende mijn schuld.
Echter wisten wij geen eindelijke weg
met de eb en vloed van zaad en bloed.