Maatstaf. Jaargang 12

[p. 44]

J.W. Schulte Nordholt
Herdenking van een dode

Zoals Odysseus staande aan de rand
der diepe nacht - omdat het oud verhaal
herhaald wordt in de hunkerende taal
der mensenziel - zoals Odysseus' hand

- terwijl zijn ziel met het volmaakt gezicht
verzadigd wordt van wie hij had bemind -
zoals zijn hand alleen maar leegte vindt
en flarden nevel raakt, zo staat het licht,

zo schoon en zo doorschijnend om mij heen
en hij die ik herdenk wandelt daarin,
en ik roep hem, ik steek de handen uit
en raak slechts rook, het beeld en het geluid
vervluchtigen, de mens die ik bemin
is droom en duisternis, ik ben alleen.