Maatstaf. Jaargang 11

[p. 721]

Maurits Mok
Kermisgang

Weerklank op het gedicht ‘Kermesse d'Été’ in de bundel ‘Hoonte’ van Gerrit Achterberg

Wij liepen de zomeravond binnen,
twee heren die met hun inwendige honden
uit wandelen gingen, maar deden alsof
er nooit een vuiltje aan de lucht kon komen.
Onder vrienden laat men zijn tanden niet zien,
praat men geen demonen naar de mond,
bedekt men alle wonde plekken
met de mantel der ongenaakbaarheid
of houdt ten hoogste in een lachspiegel
elkander het gelaat voor van het dier
dat altijd aan zijn ketting knaagt en rukt.

Onder de bomen die wolken vol zomer
omhooghielden, zag ik soms tersluiks
hoe Gerrit oprees uit zijn plusfours
naar zijn zilveren kruin en hoe zijn ogen,
wachters op de grenslijn van twee rijken,
beurtelings binnen- en buitenwereld
zorgvuldig betastten, massa omzetten
in energie en daarna de dingen
lieten terugvloeien in hun vorm.

Tussen het woelende kermispubliek
drongen wij ellebogende vooruit.
Zweetlucht verziltte zich met geur
van aal en haring. Nogadames stonden
als orgelpoppen boven het gedein.

[p. 722]

 

Het peloton staat voor de schiettent klaar

 

om alle poppen te executeren.

 

De eigenaar reikt rustig de geweren.

 

Hij lijmt de stukken wel weer aan elkaar.

 

 

 

Gruwelen op sterk water. Mensenvlees.

 

Vooral verloofden moeten er naar toe,

 

om eindelijk te weten wat en hoe.

 

Zie eens zo'n ding, fluisteren vrouwen hees.

 

 

 

En sla eens op de kop van jut, zijn hersens

 

krijzelen langs een liniaal omhoog,

 

waar ze uiteen slaan, driemaal, kort en droog

 

en zich verspreiden in het universum.

 

 

 

De cake-walk karnt de mensen, voet wordt knie

 

en knie wordt kin, het hoofd tolt in je borst.

 

Voordat de laatste glijvlucht je verlost

 

ben je zo opgerold als een oblie.

 

 

 

Later over de Hilversumse hei

 

naar huis toe lopend, beten door de nacht

 

de valse tanden van het geile licht

 

vale kwetsuren op de blauwe lei,

 

die ver over ons heen het Gooi in lag.

 

Ik weet niet meer wat Mok er nog van zei.

[p. 723]

 

Avondlicht streelde hun geblondeerde

 

haargebergten; in hun glimlach was

 

het eeuwig vrouwelijke toegespitst

 

tot een vraatzuchtig hunkeren. Inmiddels

 

waren wij al aan gok- en schietkraam toe

 

en lieten ons gewillig mangelen

 

door vier of vijf mechanische orkesten.

 

Wij rolden op de golven der muziek,

 

maar stonden even later weer wijdbeens

 

ons te verwonderen om vlooienvlijt

 

die door de mazen der natuurwet sprong,

 

om vollemaanshoofden die schoksgewijs

 

meedansten op de vaart van speelgoedauto's,

 

om boerenknapen die uit flessen bier

 

zich nieuwe levenslust de keel ingoten.

 

 

 

Eindelijk, in de donkerende tijd

 

opnieuw alleen, hoorden wij onder ons

 

de eigen stap weer langs de aarde gaan

 

en lieten onze diepzeeogen dwalen

 

door de waterlagen van de nacht.