Maatstaf. Jaargang 11

[p. 422]

Kees ten Haken
De infantiel

Nog altijd snap je de komedie niet
En al die kleine fratsen in je leven
Die zelfs nog ergens om je lippen zweven
Wanneer je argeloos in een spiegel ziet.

Nooit zal dit uitzicht op je dwaalgebied
Je eens het onverbloemde antwoord geven.
Al heb je al je glimlachen verdreven,
Je bent en blijft je eigen hypocriet.

De schemerlichten in je laffe kamer
Weerkaatsen op de kilten van je ziel
Dubbele schaduwen tegen de wanden.

Straks valt je aangezicht onder de hamer,
Want recht is recht, ook voor de infantiel -
Dat heb ik eens gelezen in je handen.