Maatstaf. Jaargang 10

[p. 745]

A. Roland Holst
[Gedichten]

Winteropruiming

Klaar wakker, bijgesprongen door de kou,
maak snel schoon schip: wijs hun de deur, dat pak
van kleine kwellers - geef ze te verstaan,
stuk voor stuk, dat zij inrukken, en gauw.
Elk hebben zij hun eigen onderdak,
maar het alleenzijn kunnen zij niet aan.
Een kwam mij ompraten, dat ik dit nest
en heel de rest
van mijn bezeten hart prijsgeven zou
voor zijn klein scherm, en toen ik dat afwees
plaste hij, snugger door zijn krant als trechter,
zijn zuinige wrevel in mijn brievenbus.
Een ander, nooit dan vol van drank een vechter -
maar goed, hij legde 't af. Die derde dan:
het diplomatendom kwam meer te kort
dan de kunst won toen deze hoofse man
kunst koos, en voortaan nátelt waar het schort
dat hij zo weinig meetelt. Een grimas
van lepe vriendschap paait elk die hij vreest
en tevens elk die hem wellicht van pas
kan zijn voor wat hij nimmer is geweest
en nooit zal worden. Wie nog meer? Genoeg!
Zij doen er niet meer toe.

Het is weer vroeg:

het wordt al minder donker bij het raam.
Wat snuift daar buiten? [niemand is nog op]
en stampt daar zacht? - Onwennig nog, langzaam
komt daar het hoge paard terug; zijn kop
handhaaft de voorwereld in het vaag licht.
Straks staat hij stil, kijkt binnen, en ontwaart
een wezen bij het venster opgericht:
dan noemt de dageraad weer man en paard.

[p. 746]

Strenge vorst

In de kamer
tussen ijs en vuur:
nergens ooit eenzamer,
steiler overstuur,
helderziend verblinder,
heillozer bevreugd:
ver van vriend en buur,
ver van voor de jeugd
door de wrede winter.