Maatstaf. Jaargang 10

[p. 641]

J.W. Schulte Nordholt
In memoriam Koningin Wilhelmina

Ach God, is Wilhelmina dood?
Die vrouw was groot,
groot en sterk; in al dat bont,
in al die jassen daar zat een ziel
van zuiver staal en vol met God.

Daar zat een zender die witte golven
uitzond in onze duisternis
toen het godvergeten gespuis
tierde en moordde in Nederland.

Wat had ik graag langs de weg gestaan
en de hoed gelicht voor de laatste maal
met mijn laatste eer en bijna gehuild
de dag dat mijn oude koningin
in Delft in de kerk begraven wordt.

Maar ik loop over straat in een vreemde stad
met mijn ogen gedroogd en recht voor mij uit
in het licht van het grote verleden gehuld
nog eenmaal bezield met haar zekerheid.

En als ik de krant uit Nederland krijg
knip ik het statie-portret er uit,
waar ze zit als een oude tovervrouw,
een voorouderbeeld, een moedergodin
mild van vermoeide majesteit,
steil en doodstil, en dat hang ik hier op.

[p. 642]

 

En soms als ik dan door de kamer loop

 

sta ik er onbestemd voor stil

 

en bid een gebed tot de oude God

 

die bij Nederland en Oranje hoort,

 

bij de vrijheid waarin wij geboren zijn.

New York