Maatstaf. Jaargang 10

[p. 625]

Pierre Kemp
[Gedichten]

Lijnen en vlakken

Vandaag ruik ik de vrouwen weer,
waar zij voor zijn.
Én zonder tenue
én zonder revue!
Er is ook geen enkele leer,
wel lijnen en vlakken, maar ook niet meer.
Ik vis met mijn vingers naar zonneschijn,
die ik over die lijnen en vlakken smeer,
als het er kan en als het er moet,
en als er de lucht is goed.

Simple tour de l'horizon

Over de kimmen rollen de reclames
van de zon.
Nu volgen geen artikelen voor dames,
of dat niet anders kon.
Wel een steekspel van lichten
scheef en schuin,
en niet nog schuinere gedichten
voor bij een vijver in een tuin.
Mis!
Er wordt alleen aan stilte gedacht
en toch weer niet aan de duisternis
van de moderne nacht.

[p. 626]

Mooie voetjes

Ik ben de dichter met de mooie voetjes!
Word ik verpleegd, de zusters tillen zoetjes
de dekens van mijn tenen, en slaan ze op.
Zij komen meest alleen, soms ook met paren
en kijken van onder hun wenkbrauwharen
elkaar begrijpend aan met liefelijk ontzag.
Hoe komt het, dat onder zulk een oude kop
nog zulke mooie voetjes slapen?

Vaderland

De kleuren zijn mijn vaderland,
met de tinten van mijn oud vlees woon ik er in.
Zij worden nimmer eigendom en giften
kan ik niet schenken.
Nog speel ik er met mijn stiften
en dan te bedenken,
terwijl ik zo door mijn kamers zwerf,
dat ik straks aan mijn kleuren sterf.
Wat is dat ‘straks’ en om hoe laat?
Een etiket, waaronder mijn tijd vergaat?

[p. 627]

Wij vrouwen

Eerst had ik dat laken een brief geschreven,
toen heb ik er aan gevoeld.
En werd er een antwoord gegeven
het bleek niet zo bedoeld.
Een nijdige bevallige kwam voor mij staan:
zie je mijn alfabet voor dobbelstenen aan?

Dat heb ik toen maar gedaan.

Xan

Een echte Xan neemt haar Xanniteit
mee tot over de eeuwigheid.
Geen Dood, die er komt om haar huid te stropen
en geen dichter om die huid te kopen.
En toch, en toch, o Xan, ach Xan!
een dichter blijft een ongerijmd man
en ik wil nog wel eens met mijn lippen
aan Xan tippen.