Maatstaf. Jaargang 10

[p. 505]

Leo Vroman
De twee dromenden

Een meisje lag met haar jongen
practisch door elkaar:
de adem speelde uit zijn longen
in die van haar;

welke warmte tussen zijn huid en
die van haar
binnen het paar was,
welke buiten,
dat was onontwarbaar.

Aan het eind van hun mooie benen,
eindelijk ontknoopt,
lagen hun twintig tenen
keurig opgehoopt.

Hun vier gesloten ogen
lagen nu op een rij
te slapen en soms bewogen
diens knolletjes daarbij,

want haar slaap, uitwendig de zijne
bezig aan te raken,
deed de dodere dingen verdwijnen
en de dromen ontwaken
waarin zij zich blijkbaar schroomde
want op dit gebied
liet zij hem los: wat hij droomde
droomde zij niet.

[p. 506]

 

[Dat komt wel in grappen voor,

 

dat twee mensen of dieren voorkomen

 

in elkanders dromen,

 

maar dat kan echt niet hoor.]

 

 

 

Dus beperk ik mij niet tot het domme

 

ge-lig van hun lijven,

 

dan moet ik hun hoofden beschrijven

 

in twee kolommen:

In het hare	In het zijne
In het vruchtvlees	Er jaagt een dierloos
van een salamander	galopperen
staat naast wat reukeloos	de straat in en uit
want ingelijst gezoen	over het nachtelijk strand.
een vaas vergrote bloemen	De hoefslag slaat
die elkander	kleine verlichte platen
van de meest roze	op uit het natte zand.
bladeren ontdoen.
De zere stengels	Harteloos waaien
bloeden fijne blaren	vanuit zee gezangen:
om de nacht	de verleden tijd
waarom de nacht	door de orkaan gekeerd
om de nacht in te vergaren	scheurt zijn gestalteloosheid
die vanochtend	zo dat hij lange lappen
wordt verwacht.	verbandgaas produceert.
Kristallizeer drie
rinkelende vlakken	Vergiffenis-geklapper
waardoor het verlaagde licht	verdeelt het zwerk in drieën,
bonte zalf over der arme	verzalft mijn vele knieën
takken al te geurige	waar ook weer dapper?,
groeiwonden dicht,	immers mijn uiterst smalle

[p. 507]

waar de slag ook	schouders in het midden kreunend
van het avondvallen	van straks als het avondvallen
door oude glazen	door oude glazen dreunend
spiegelingen op te hangen	voorover gaande
kan worden opgevangen	en daarachter,
[als ze maar niet alle -	nog met moeite staande,
- ]	welke nacht er nog staat?
Ik droom,	Ik droom,
ik kan hier misschien	daar gaat
beter hutspot	hij voorover
met klapstuk van maken.	dik lover
Boven de negen	boombos
scheve glazen daken	verdeelt zich dicht
zijn stukken	boven mijn gezicht,
waterstorm te zien.	wild fronsend geblader
Gevaarlijk nu o gevaarlijk	komt ruisend nader,
met mijn handen	nu nog wat pogen,
op de rug	met op de rug
in vlees gebonden	vervleesde ellebogen
rillen de lange zonden	waaraan wellicht handen
met ronde banden vrees:	vol onvermogen
	de ronde banden vlees:
vlug! stil! een klein geluid.	vlug! stil! een klein geluid.

Een wollen tijger uit
een oude tekst loopt schuin
voor ons door de duistere tuin.
Bij het licht van de chrysanten
hoort men zijn zachte voeten
in hun te grote wanten
lopende wroeten.

Fier jongens we gaan uit rijen,
de armpjes om zijn bast:

[p. 508]

 

Te Tijger met zijn beien!

 

Tsa makkers houdt U vast.

 

 

 

Nazomerende wouden

 

trekken aan ons voorbij

 

het bruine en reeds koude

 

weiland, en bruine hei;

 

 

 

najaar - het groen der planten

 

wordt langzaam dik als teer,

 

er is geen vreugde meer

 

in het licht van de chrysanten,

 

 

 

in dahlia's wier veren

 

zich van elkaar ontdoen.

 

Een dierloos galopperen -

 

- de nacht, is dit seizoen.

 

 

 

‘Hoor je het onweren?’

 

vroegen zij elkaar.

 

Zijn open ogen keken,

 

zichtbaar naar die van haar,

 

en zij werden wakker.

 

 

 

Zoals sneeuw die van kleine bomen

 

kort witte spookjes maakt

 

en dan wegsmelt,

 

zo smolten hun dromen

 

weg, en lagen ze naakt.

 

 

 

Van het wonder, minuten geleden

 

in het licht te zijn geweest

 

van bloemen platgetreden

[p. 509]

 

door één onmogelijk beest,

 

nog wel samen bereden,

 

daar wisten zij niets van.

 

Wel fluisterde hij:

 

‘Ik begrijp niet hoe dat kan:

 

na gewoon bij je te slapen

 

heb ik je nog liever dan ooit’.

Hope Valley, Rh. I., aug. 1962