Maatstaf. Jaargang 10

[p. 482]

Nico Wijnen
[Gedichten]

Een woord geboren

een woord

het is nauwelijks gezegd

misschien zelfs

- te licht van gewicht -

verzwegen

ongehoord gebleven

of het krijgt al

handjes

voetjes

herkenbaar hoofd

een blaasbuikje vol kleine orgaantjes

blerrend breekt het uit de vliezen

er is voor de zoveelste maal

een woord geboren

Tussen mond en schoot

niettegenstaande over mond en schoot
tussen jou en mij
geheimen niet bestaan
heb ik je diepste wezen nauwelijks verkend

nochtans zal je neergevlijd
mijn armen niet ontgaan
ik zal steeds
als ik je heb bekend
het wachtwoord vragen
achterhalen wat verborgen lijkt
je zoeken tot ik je heb herkend

[p. 483]

Landing

ik hang metaal bewogen boven steden
navelstreng verbonden aan de maan
ik ben ontvlucht
ik ben verleden
ik weet niet waar te land te gaan

wie snijdt mij los
wie laat mij landen
wie leidt mij naar de grond
ik neem het roer in mijn handen
de navelstreng in de mond

nu zal ik bijten
nu wil ik dalen
nu val ik naar de grond
ik zal het roer overhalen
het bloed loopt uit mijn mond

ik zie de aarde
ik zie de mensen
ik zie het veld beneden mij
ik voel beton mijn wielen raken
nu is mijn vlucht voorbij