Maatstaf. Jaargang 10

[p. 467]

M. Mok
[Gedichten]

Vluchtend geluid

Vlucht er een hert door de straat?
Een windvlaag van klanken
gaat door de nacht.
Absalom schudt in een boomkruin zijn hoofd.

Met ingehouden adem
tast ik het donker af
en raak aan oude wonderen:
het samenspel van straat en hemel,
de menselijke geur
die opstijgt uit de grond
en altijd ergens een verwaaid
herinneren, het spoor
van een volmaakt gelaat.

[p. 468]

Kern van stilte

Hier aan de grond noch ergens in de lege
slokdarm van het heelal
is er een spoor, een schroeiplek van hun angst
achtergebleven. Ik loop met mijn denken
dat weerloos om een kern van stilte maalt
door het al lang niet meer gebeurende,
al lang niet meer herkenbare geweld,
een zee die is uiteengespat en liet
een barre vlakte na vol korsten zout
en kloven waarin eeuwen her
de tanden van de onderstromen beten.

Soms staan er op de drempel van de kim
vlammen die met een dunne arm
tegen de hemel leunen. Even later
heeft de voltrokken nacht hen weggevaagd.

[p. 469]

Rivieren

Ver van mij weg, ver buiten
de uitgeputte armen
van mijn herinnering
zijn de allerhelderste
ogen bezweken.

Ik weet het enkel uit
een oud herhalen dat zich niet
meer af laat breken,
een woord dat met een klank van steen
door mijn geheugen rolt,
maar sedert jaren wekt het in mijn mond
geen smaak meer op,
alleen nog aan de grenzen van mijn slaap
flitsen van pijn, gloeiende zigzagstrepen
tegen de hemel, maar de nacht, de dag,
verbreden zich telkens tot ondiepe,
trage rivieren. Ik leef daarop
zonder naar oevers te zien, alleen
gedachtig aan de zee waarheen ik drijf.