Maatstaf. Jaargang 10

[p. 286]

Ellen Warmond
[Gedichten]

Bidprentjes

Alleen de dichters mogen bang zijn
- somber zeggen de anderen -
maar het is gewoon vleermuisbang
hangend aan vlerken angst
[scheurt er al iets?]
fladderend tegen [zegt men]
imaginaire tralies
[wakker te worden als een brandblaar
in een verpulverd bed en de liefste...
laat ons er niet aan denken]

Toch is het mooi
dit in de holle hand van het gevaar
bedrijven van een nieuw soort humanisme:
kinderen van de toekomst bikkelend met
de lieve beenderen van andere kinderen

Toch is het mooi misschien
mag je nog zien hoe dan de wereld lacht
als een verzadigde veelvraat
zien hoe armen kuilen graven
voor de ontzinde hoofden

Toch is het mooi [sonoor]
dit verweg mompelen van bommen
en dan al dichterbij en dichterbij
en onder ons.

[p. 287]

2

 

De waanzin staat voor de deur

 

en hem zal opengedaan worden

 

 

 

De krankzinnige keizer op zijn hobbelpaard

 

- namen zijn niet nodig, waanzin is naamloos -

 

verzoekt te komen kijken [aan wie nog leeft]

 

hoe onverzadelijk hoe mooi zijn speelgoed brandt:

 

smeulende dieren straten bomen gloeiend glas

 

huizen walmende mensen rokend gras

 

 

 

hij juicht [naar wie nog ziet]:

 

een oceaan van vuur dat is

 

het heilig huwelijk der elementen!

 

luister, kraait hij verrukt [tot wie nog hoort]

 

hoe onbedaarlijk zwartgeblakerd bloed

 

blijft zingen en kirren in kokende kelders

 

vol stomende doden

 

rood als het bijgeloof

 

dat het niet waar is

 

 

 

de krankzinnige keizer rijdend

 

op zijn bebloede hobbelpaard dat bijna

 

menselijk te noemen is zo dampend

 

wreed van energie zo blakend

 

van onverzettelijke eigenwaan.

Kus nu de wachtende kogel
streel toch het tedere staal
omhels het wellustig scenario van
beslist het allerlaatste filmjournaal

en kijk toch hoe prachtig gelegen
- in de latertuin met het sterfgewas -
van kinderen het bros verkruimeld kraakbeen is
van de geliefden de nog warme as.

[p. 288]

Daarom en niet anders

Omdat ik de doden wantrouw
kies ik niet tussen twee kwaden
ik luister ik kijk en ik adem
ik adem binnen de dampkring
van angst en schaamte

omdat ik de aarde liefheb
en deze door mensen en goden
gelijkelijk bemind
bevuild en vermorzeld wordt
[omdat ik de aarde dus liefheb]
beschuldig ik het leven
van grijs en zwart

anderen noemen dit later
ja of nee.

Na alle dingen die gebeurden
in mij en buiten mij om
de overdadig bloesemende rampen
de kleine harde pitten van geluk

[p. 289]

 

bespeeld door een bestaan; verzadigd

 

van honger dronken van dorst

 

heftig bewegend maar levend

 

van dood en doden

 

 

 

sla ik mezelf sprakeloos gade

 

zie: ik verga en duur

 

 

 

dit is de wereld: een helder

 

een onbewoonbaar vuur.