Maatstaf. Jaargang 10

[p. 181]

G.H. 's-Gravesande
Vragen

I

Flarden van verzen hoor ik in mijn hoofd,
landschappen zie ik weer na vele jaren,
rotsen aan zeeën, die als meren waren,
sprookjeskastelen mij als kind beloofd.

Wat bleef er waar ik eens in heb geloofd,
wat van hetgeen ik zag in hoopvol staren?
Een huis, een tuin vol afgevallen blaren,
een man, die van illusies is beroofd.

Een roodstaartmees, die aan een vetbol pikt,
een eekhoorn, die een korst knaagt in de dennen,
een merel, die koket van 't water nipt,
een ekster, die de omtrek gaat verkennen...
Waarom, vraag ik, is alles zo beschikt,
waarom kan ik aan eenzaamheid niet wennen?

II

Ik hoor geluiden, die er toch niet zijn,
de mek van 't poesje, dat is overleden...
Waar leef ik? In het heden of verleden,
ben ik nog die ik ben, voel ik nog pijn?

Is 't eigen leven nu slechts enkel schijn,
ben 'k dood en in het schimmenrijk getreden,
word ik daarom door iedereen gemeden
in dit omsloten, wonderlijk domein?

[p. 182]

 

Ik ben nu niet meer die ik eenmaal was,

 

caricatuur van een eens levend wezen

 

parasiterend als onnut gewas.

 

 

 

Die is ten dood gedoemd heeft nog één wens,

 

waar hij in 't leven nooit van is genezen,

 

dat hij mag heengaan als een dapper mens.

 

 

 

1957

III

Kom binnen Hein, je bent een late gast;
de vrienden en vriendinnen zijn vertrokken,
wat overhaast - ze zijn misschien geschrokken
als kindren bij verboden spel verrast.

Maak het je makklijk. In die linkse kast
heb ik nog glazen. Let niet op de brokken,
een feest kan tot baldadigheid verlokken...
Wat zal het zijn? Niet alles is verbrast.

Ik kan niet zeggen dat je spraakzaam bent.
Is er iets dat je hindert in dit huis?
Ben je soms boos, dat men je heeft herkend?

Het is nu stil na 't luide feestgedruis,
kom, drink en wees eens een fidele vent
voor je me brengt naar mijn ‘Behouden Huis’.

1960