Maatstaf. Jaargang 10

[p. 146]

J.W. Oerlemans
[Gedichten]

De panische man^*

De adem verwoest zijn neusgaten
er zijn al holten gevormd
die niet zijn te herstellen

het moet verschrikkelijk tochten
in zijn gehoorgangen
een storm die hem doof maakt

soms gaat hij door de stad
met vage stappen
stampend, neuriënd

hoeken omschokkend
naar het oosten of naar het westen
al naar zijn voeten vallen.

* Dit gedicht en de volgende maken deel uit van de bundel De verte tussen ons in, die in het aanstaande najaar zal verschijnen bij Bert Bakker/Daamen N.V., Den Haag.

[p. 147]

De verstening

Er viel vrijwel niets meer te leven.
Wel werden er nog stenen geboren
uit een bekken van steen -
het puin lag tot de horizon

er walmde nog wel wat
uit slaapkamers maar plotseling
hield het allemaal op: de angst
en de stank en de liefde

alles was steen geworden
en voordat iemand ervan wist
lag het puin al eeuwen
te verweren in de slagregen.

[p. 148]

De stoet

Naast de bossen leef ik -
soms lijkt de dood al voorbij,
de wind voor altijd neergevallen
in onbewegelijke kuilen

of ik niets meer doen kan
dan neerzitten op de veranda
dan kijken naar de ziekelijke stilte
aan de overzijde van het land

zo sta ik bij het uitgeputte huis
aan het hoofd van een menigte
die niet bestaat, of achteraan
een verschrikkelijke stoet.

[p. 149]

De weide

Het is een kleine weide
met wilgen door de bliksem gedood
met een rampzalig hek waar 's avonds
wat lage zon door komt

zelfs vogels zijn er niet
alleen honderden stomme ruggen zijn er
van stammen en van neergeslagen riet

maar het is zacht aan de voeten en stil aan de oren
en aan de ogen is het onverstoorbaar groen en licht.

[p. 150]

Het begrip

Meermalen is het begrip gekomen
dat dit alles zo moet
meermalen is het ook weer verdwenen
want het moet niet zo

het meeste moeten is zo verkeerd
dat wij maar denken dat het moet
dat wij maar sterven
omdat het moet.

[p. 151]

Middernachten

Er is een zwerm om mij heen van middernachten -
zomernachten als muggen gestorven
zij zijn opgestaan uit de vijvers,
een luchtvloot van nachten

zij voeren manen over mij heen en gezonken schepen
zij draven geluidloos over de verte
zij klimmen omlaag uit de kruinen
als treurige bloesemgeuren

laten wij ons daar uitstrekken
op het oude verduisterde gras
als wij duizelig zijn van denken
en van verdwazingen en van herinneringen.