Maatstaf. Jaargang 10

[p. 134]

Jaap Tempelman
Proeven in de dampkring

Na ons

herfsthart van de lucht
valt in het water uit,
hoog ging boven het gehoor
de zomer in de zon op,
klaar om te springen
is het niet alleen de ziel
die tegen regen schreeuwt,
de mensen doen zo.

Als eens mans hand

dit is niet het gebed van die
voor dovemans oren zegt,
regen tot op het merg,
wie roest het mes niet
op de keel zo van water
dat de spraak stikt,
alleen wij steken niet
maar treuzelen treuzelen
met ons laatste verlangen.

Offer

wijwater tussen god en mij,
de regen kruist geen kerk

[p. 135]

 

dan het lijk van de profaan

 

die in een lus ontsteeg

 

aan een keel haat,

 

in zijn hand speelt een radio

 

met een boodschap over licht

 

wolken en neerslag.

Record

hier lijdt het leven
geen twijfel meer
dan afstanden,
inktvogelzwarte sarah,
de kringen van hand en oor
verkrassen op papier,
er is niet meer
dan cirkelende liefde
dan jagen om een rotonde.

Nu

de spanning in dit gedicht
slaat af op het onvermogen
de lucht aan te randen
op adem voor het nageslacht,
op deze grond blijft alles negatief,
doden die nooit knikken
als zij mensen horen bidden
nemen ons langzaam aan.

[p. 136]

Horeb

lezen wij nog een bloem,
de wereld sluit niet
op stel en sprong,
vannacht zingen de doden
zich weer lucht en regen in,
dit gaan wij langzaam doen
wij blijven een aarde.

Van mij

de vlag van dit papier
waait voor wolken en zand,
in de groeve van een hand
raak ik aan een atmosfeer
van ingesneeuwde afbraak,
doe ik aan dag vier ik
omfloerst de dichter.