Maatstaf. Jaargang 10

[p. 81]

A. Roland Holst
[Gedichten]

Een gesprek

Een sterk oud man,
zijn tors een stam,
zijn bloed hars-
nog even dwars
als jaren her-
daar zat ik weer
tegenover hem,
stem tegen stem,
kortaf, en vaak
in tegenspraak
over de mens
aan de verste grens.

Toen, opeens,
viel het mij in:
‘Ik berust nooit’.
En hij: ‘Zo ooit,
zin of geen zin,
daar zijn wij het eens’.

[p. 82]

Ballade

Eens, voor wie 't maar horen wilde,
voerde hij hoge taal.
Maar zijn stem sloeg door, zijn bloed verkilde,
zijn huid werd schraal:
een hees man, die zichzelf vertelde
zijn koud verhaal.

De landstreek om zijn huis ontvolkte -
geen weg had meer verkeer.
Zijn vensters zagen uit op wolken
of op leeg weer.

Dagelijks dook hij naar zijn kelder
en dronk wat die nog bood.
Zo zou hij doodstil zijn verwilderd
tot aan zijn dood.

Maar hij had vroeg in zijn lang leven
aan zee een kind verwekt -
dat was daar gebleven, en kind gebleven,
na zijn vertrek.

Haar moeder had haar niet behouden,
en nooit behoed.
Die had de lusten wel der vrouwen,
maar ander bloed.

Een avond dat hij zat te drinken,
en aan haar dacht,

[p. 83]

 

hoorde hij aan zijn venster zingen:

 

‘Ik blijf vannacht,

 

 

 

en morgen blijf ik, en al je dagen,

 

als je mij open doet’.

 

Hij hoefde zich niets af te vragen:

 

daar zong zijn eigen bloed -

 

 

 

Zijn wilde kind, daar was zij gekomen

 

met de zeewind,

 

bijna te laat - maar zij was gekomen,

 

zijn wilde kind.

 

 

 

Zingend en spelend is zij gebleven,

 

tot zij, een ochtend, zijn laatste brood

 

deelde met de wilde meeuwen,

 

en hem toen zijn ogen sloot.