Maatstaf. Jaargang 10

[p. 60]

M. Mok
[Gedichten]

Achtergrond

Nooit meer, sinds over hen
de nacht viel, ontwaakt in mij
de stilte zonder een achtergrond
van pijn. Ik ken geen wegen meer
waarop die echo mij niet achterhaalt
en in mij door blijft trillen tot ik haar
wegslaap of overschreeuw.

Soms wacht de zee als vroeger, ik begin
te tasten naar de grond van haar geluid
en dring mij langzaam dieper in het niets.
De laatste schaduw sterft. Onzichtbaar sneeuwen
maakt alles wit. Geur van afwezigheid
waait op mij aan. Hoe lang nog? vraagt mijn angst
vlak voor de oude pijn zich weer verroert.

[p. 61]

Vaak denk ik

Vaak denk ik aan hun dood.
Nooit ben ik meer gerust.
Er is een hand die woelen blijft
diep in mijn grond.
Er is een zwarte kern
in elke lichtcel die mijn netvlies raakt.
Er gaat geen stilte open zonder dat
ik er de echo van een kreet in hoor.

Soms denk ik dat alleen doden
een huis hebben, met muren
waarop hun adem tot ijs is verstijfd.
Daarbinnen houdt zich hun niets overeind
terwijl de levenden steeds door de openheid
besprongen worden en nergens hun leden
kunnen verkoelen eer de laatste
windstoot hen over de rand
van het licht heeft geworpen.

[p. 62]

Puin

Puin ligt daar, wolken neergeslagen in de tijd.
De hemel rond en blind, de grond melaats.
En elke nacht verzwijgt met open mond
het onheil dat zich hier heeft uitgeraasd.

Soms denk ik: waarom heeft de schepping nooit
een vingerlid verroerd? Maar daarna weet ik weer:
het kleinst gebaar zou opengroeien tot
een wanhoop waarin de wereld
zichzelf verscheuren zou.

[p. 63]

Onderhuids

Niet vaak meer wordt dat leed
in mij geopend. Hun doodzijn zwijgt
zich in mij dood, maar altijd bloedt
het onderhuids in mij: hoe zij vergeefs
geroepen hebben, voor hun eigen stem
zijn weggekrompen tot hun lijf
wormachtig over de grond
gekronkeld heeft.

Hoe hoog, hoe hemelhoog
boven hun stervende wanhoop
zwegen de bomen, de wolken, de sterren.
Zeeën huilden ongenaakbaar
achter hun doodskreet. Geen vinger schoof
hun uitgebluste ogen dicht.