Maatstaf. Jaargang 9

[p. 931]

Wim Gijsen
[Gedichten]

Dat roepen

terug uit het vuig spookhol van de slaap
de mond een weeshuis vol doden
richt ik mij op
een onbeminde in een tierend lichaam.
het moet toch te doen zijn
te zeggen ik ben hier
ik, een sterke stem, een mens
met de schranderste wapens.
vlees van het dierbaar vlees der moeders
ik ben het die roept
hoor mij dan.

[p. 932]

Het nest, het eigen

zo koerend en verdoemelijk de winter pronkt
met zijn stalen veren,
het bos koud en brandend van schaamte
schettert en schettert wijdopen.

wiens schuld dat ik niet welgedaan,
goedlachs en kranig
als een mythische vader van vlees
mijn weg zoek langs de tanende wegen?

ik heb mijn plaats
mijn dierbaar nest van takken
laag bij de grond.
ijzeren ascetische wind
blaast de krijsende vuren aan.
vader
moeder
de koude knaagt uw dorrende zoon.

[p. 933]

Asse het vuur

altijd even ver de zon
even ontroerend de aarde
met haar aangevreten landschap
en de listige bouwsels van mensen.
zo eenvoudig groeit het op
als een roestige boom in het najaar
het is alles voorzien
het sterft weldra
nauwelijks hier geweest
ja het sterft snel.

waarom dan de liefde zo bijterig
geniepig als een liederlijke stalknecht?

al die menigten waaronder ik was:
geen herinnering aan voorheen
geen daad die gestalte kreeg
behalve het roepen om priesters
en de armoedige vuren der lust.
zo godgeklaagd dat de stem niet snijdt,
woedende scheurt in hun ijzeren bekken.

waarom niet het tuig getart
woord om woord, leven om eender leven?

weinig gemeenzaam de ene mens de ander
weinig spraakzaam het lichaam,
wel buigt het en streelt
beademt de povere troost
de makke zeeën vol sporen

[p. 934]

 

en het heimelijk vlottende zaad,

 

maar liefde slijt tot een minzame gewoonte,

 

zo'n treurnis is dit alles

 

deze hand over hand woekerende dood.

[p. 935]

Barsten

kon er maar mooier voltooider bemind worden,
eens elke liefde valt door de mand
men opent zijn handen en zie
een zwart ei
een gat met een gat erin.
bijt dan op de tanden, schone helena
dan maar de tong als een dorstige kikker
in de hakkende keel,
het gaat buigen of barsten.
en de buigers behouden hun pij
maar wat barst gaat teniet
in vonk en vlam
in ritsel en roest.

jawel, diep rijdt de tedere speer
in de webben van liefde
en scheurt.

[p. 936]

Koud en besneeuwd

liefste mijn schuw belendend perceel
mijn dier met de kelen voet
nader mij
kom terug uit dat slikkend landschap.
als iemand die uit zijn vijvers
de liefste vis verloor
zo eenzaam houd ik mijn vlerken gespreid.
maar koud en besneeuwd vat ik geen vlam
geen warmer leven dan dit hakkelende
dit armoedig verbolgen oor.
ik hoor de maan ratelen
langs zijn beijzelde hemel
nog eens roep ik al je namen af,
lendeschreeuw, veelmond, zevensprong,
al te laat.
bloedrood kraait de haan
op het vederen bed van de morgen.
nergens een spoor.

oh wie weet hoe bitter smart.

[p. 937]

Geen minnaar van mensen

zo keren zij allen terug in mijn hand
de kalende oude in zijn mager kleed van veren
de dame van pluche
haar sleetse wangen zo kwijnend en prachtig verdrietig
maar ook de grimmige minnaars
het mes nog waakzaam en warm van de schede
peinzend, ja peinzend
aan de langzaam dovende vrouwen
nog joelend het riet van hun benen
maar trager, gaandeweg trager.

oh, al deze personages,
deze liefhebbers van geschiedenissen,
ik heb hen niet lief naar de eis
maar wel luister ik
ik zie mijn woorden groeien
en dat is al veel voor een wens,
dat hij zijn schors klopt
daaruit makend een stem.