Maatstaf. Jaargang 9

[p. 872]

Otto Dijk
[Gedichten]

Takkenbrekende middag...

takkenbrekende middag
waarin de jager het doodklare licht
kapotschiet en de koude slaat
op de donzen borst van de zomer

mist trekt op tot de knieën
de gronddieren klemmen
de kleine geluiden in hun hete keel
lopen te hoop bij de doorwaadbare plaatsen
in de bedding der stromen

en de woekering krijgt zijn kans
als de weerlicht wisselt dood
van gezicht met de sterveling

alleen aandachtig wortelt
de gespannen havik in de bomen
op leeftocht uit

[p. 873]

Steeds verder te woord...

steeds verder te woord
drijft hij en schimmen
worden mensen
op de smalle kust
van liefde

zo op de verte levend
met de ouderdom van water
schreeuwend op de sterren
en de voortdurend wassende maan

verstaat hij geen woord
dan de vlucht van meeuwen
verzamelt tekens op het strand
van dood stenen vogelschedels

men weet niet wat hij doet
hij roept hij roept
de eerste schamele klinker

[p. 874]

Hij staat in het wit...

hij staat in het wit
overeind van zijn verwachting
naast het bed tussen
het ademen en kreunen
der anderen

hij gaat de natte hond
van de zee schudt
de mistige druppels
over zijn hoofd
koud en waaks
loopt hij mee
in zijn spoor

buiten
de omtrekken der dingen
gaan de gebeurtenissen hun gang
ziet men zijn vader
op terugtocht in de regen
zijn broer de riemen
krampachtig bewegen
tegen de stroom van
het blaffende schuim

roept men roept men
om het even welke namen
zij stromen terug van zee
naar huis van huis naar zee