Maatstaf. Jaargang 9

[p. 852]

Willem van Toorn
[Gedichten]

Auto

De auto scheidt wegen af
uit zijn achtereind, talloze meters
landschap verteerd tot verleden
verbruikt asfalt, uitlaatgas.

Meedogenloos, achter glas,
zien wij de kijkende levens
van boeren met zondags gesteven
gebaren, van koeien, van gras -

groene graasdorpen één
tel lang bestaan en dan bijt de
snelheid hen tot op het been
kaal en zij glijden als lijken

bleek van het netvlies. Luid
braakt de uitlaat hen uit.

[p. 853]

Gedicht voor de heer K., in assurantiën, te Hoofddorp

Nu zijn wij van alles zeker,
mag de herfst met zijn wilde
wind, mag de sneeuwballen winter
al het glas komen breken.

Vuur mag daags en in de
nacht komen, stoelen, boeken,
bloemen, de foto van moeder
sluipend en woest verslinden.

De man heeft het opgeschreven:
de gear van vlekken in lakens,
de naam van ons kind, de tranen
in slaaploze nachten, de lege
handen van zoveel dagen,

de prijs van een nieuw verdriet
even groot als het oude. Zie
je wel, bij ieder verlies
zal de man ons betalen.

Ga nu maar rustig slapen.

[p. 854]

Dorp 's avonds, 's nachts en 's morgens

Het avondbrood in de buiken
nog nauwelijks aangetast
door vlijtige sappen, ras
sluiten wij deuren en luiken.

Nu stopt het ademhalen,
oren stulpen naar buiten
in het dalende duister,
huiverend van schandalen.

Late voorbijgangers haasten
gebogen zich langs de blinde
ruiten, stel je voor: binnen
worden met norse gebaren

bedden opengeslagen,
knopen losgemaakt, borsten
bevrijd van banden, haren
in nachthemden weggeborgen,

poos onder bedden gezet,
schichtig in godsnaam de lichten
uitgeknipt en gezichten
sinds lange jaren verlept

van verveling, vervangen door vreemde,
zacht in het donker, nog nooit
bezetene die wenend
opengaan, oeverloos.

[p. 855]

 

Slaap de ontmantelaar opent

 

de dromen vol roodbehaarde

 

aaiplaatsen en bewaarde

 

kindernachten, kijkogen.

 

 

 

Door het rillend vlies morgen stoten

 

honend de hanen, honend.