Maatstaf. Jaargang 9

[p. 622]

J.W. Schulte Nordholt
[Gedichten]

Duitsestad

De grote stad ligt zo stil en wit,
zo marmerwit in het maanlicht vannacht.
Een ademloos ogenblik als dit
is alles van bovenaardse pracht.

Maar ik dacht weer terug aan die andere nacht,
toen ik voor dat kleine celraam stond,
en zag hoe het vuur in overmacht
van de hemel viel en de stad verslond.

Niemand weet wat te wachten staat,
de vrede is hier nooit echt begonnen,
alles is weer te luid en te groot.

En boven de muur en het prikkeldraad
verrijzen de dodelijke zonnen
van het Russische morgenrood.

[p. 623]

Na honderd jaar?

Na honderd jaar Austerlitz' zon
wordt Hitler een god als Napoleon,
die schuimbekkende beatnik van het bloed
een zwarte zon in het Duitse gemoed.

Een Heine verheerlijkt zijn heilige graf;
daar trekken de pelgrims in stoeten op af.
Als niet voordien al een Hitler verschijnt
en heel Europa in vuur verdwijnt,

als het Wirtschaftswunder in woede ontsteekt
en het vierde rijk der verlossing preekt.

Na honderd jaar, het doet bitter pijn
dat alles zo tevergeefs kan zijn.

Maar denk eens na duizend, tweeduizend jaar,
wie vraagt er nog naar?

[p. 624]

Allerzielen

Allerzielen. De bomen staan
te ontbladeren in de najaarswind.
Kouder wordt het. De nacht begint.
De mensen met warme harten gaan

naar hun doden buiten de stad
en zetten op ieder graf een licht.
Daar worden de zielen in opgericht
en groeten wie hen heeft liefgehad.

Maar in dit land aan de brede Rijn
waar zoveel mensen zijn omgebracht,
zullen er heel wat zielen vannacht
verdwaald en niet meer te vinden zijn.

Als dat leger door de verheven
heilige nacht weer op aarde kwam,
dan brandde hier in het duister een vlam
die geen mens meer zou laten leven.

Keulen, 2 nov. 1960