Maatstaf. Jaargang 9

[p. 402]

Jaap Tempelman
[Gedichten]

Geen hand...

geen hand is er over voor morgen.
wij zijn heden en hier en gelukkig,
zo zonder zo gaandeweg gaand.
geen hand is er over voor iets.

mijn hand valt op je schouder.
mijn andere, o spelende nazaat
van mooie gebaren met zin,
mijn hand praat met de sleutel.

wij gaan weer in een kamer.
wij leggen er geen kleren in,
niets van dit leven wil doekjes,
wij hebben niet meer dan wij.

[p. 403]

Voor enkele minuten

voor enkele minuten
ben ik weer de dromer
de meesterlijke dromer
van katten met koppen
van vrouwen met snorren
die spinnend opogen
vanuit het doodgeschoten
avondlicht, november.
het donker zet
in de stad forenzen op.
geluiden buiten en binnen
bereiden de avond op tafel.
de kamer verrondt zich
met de ogen van een kat.
een poes springt van stoel
en dit moment als zij
nagels slaat in het kleed
wiegen de vrouwenkoppen
met hun ogen om melk,
valt de klad van het licht
het trieste trieste leven in.

[p. 404]

Afscheid

in haar schaarse gebaren breekt het aan.
onrust ontzielt de kamer tot een dwangbuis.
haar voeten schoenen doorlopend pijnlijker.
haar mond rondt zich schools voor het oog.
haar lippen rillen onzegbaar weer omhelzingen.
want zij is iemand van schermutselingen,
zij zwaait als ik ga zichzelf snel toe.
het afscheid in haar dagelijks gebaar sterft niet uit.

[p. 405]

Autodidactiek

vanzelf leer ik na het huilen
van de dag die valt al zieker opstaan,
een te vroeg pasen heel vroeg ontluisteren.

lente gaat over ons want het gaat over ons
niet over bomen die groeien moeten,
wij mensen sterven wij gaan tenminste dood.

praat niet te veel over dood. de dood
laat zich te vaak door het woord
van de hoopvolle levende slaan.

het woord pinkstert vals als cider,
maar geeft geen nablijvertjes van een dood
en smaakt slecht op een gespleten tong.

dood leeft, nietwaar?
zie naar de joden.

ieder jaar staan zij op uit alle hoeken
van de tijd en zonder één woord hangen zij
zich weer op aan het hoogste woord:

verlos ons, Allerhoogste.