Maatstaf. Jaargang 9

[p. 245]

F.L. Bastet
[Gedichten]

Uithangbord

Hier woont geen sterveling meer
maar het vergeten uithangbord
van dit gedicht hangt in de regen
op een scharnier van roest
en roept nog alles om.

Mijn lege huis, loop er niet in,
alleen mijn naam hangt kromgetrokken
nog bladderend in de wind.

Oud ijzer, zwart geblakerd schroot,
hangende woorden zonder zin,
spelende op de dood.

[p. 246]

Steengroeve

Woorden hakkend uit deze bergen
steenhard verdriet vind ik geen hand,
geen stem meer in het achterland,
alleen een echo van mijzelf.
Ik roep je niet, dit is mijn eigen naam,
mijn eigen lied, je kent het niet.
In deze groeve werk ik nu alleen,
steen met de stenen, langzaamaan
verbrokkelend als deze wand tot hoge
hopen gebroken woorden.
Haast onbewogen.

[p. 247]

Tros

Een kluwen oud, vergeten touw,
gewonden in mijzelf,
een ding zo levenloos
dat zelfs de meeuwen het vertrouwen,
weerbarstig en verworpen op de steenharde kade.

Het schip is met de noorderzon
vertrokken, al mijn oude vrienden.
Ik zie het droef havengebouw
vervallen van mijn ouderhuis.
Doods licht over de doffe ramen.
Van staar zijn deze ogen grijs.

En nog, verroest in regen en wind
reikhalzen langs de hemel kranen
naar het geluk.
Maar God geeft niemand thuis.

[p. 248]

Het enige

De woorden kwetteren als spreeuwen
en ik, vogelverschrikker zonder benen,
haveloos en verlamd, ik kijk niet eens.
Pik alles uit mijn tuin, eet uit mijn hand,
wees maar brutaal en heb gelijk,
ik ben een vriend geworden van de regen,
de droppels spetteren als dunne
muziekjes en een waas over het land
onttrekt mij aan mijn liefde, aan mijn dood,
mijn eenzaamheid.

Op deze kaalgevreten akker

is dit het enige dat ik nog wil geloven:
de bonte opera van een dagdroom
met papageno vogelvanger
en dan, onwerkelijk in haar pracht,
die grosse königin der nacht.