Maatstaf. Jaargang 9

[p. 244]

Elise Ruysch van Dugteren
Hoe is zijn gezicht...

Hoe is zijn gezicht? vroeg ik en
zij antwoordden: Dat is gestorven

Toen ook al toen wij de laden opentrokken
de trotse voorwerpen plaatsend, oppassende byoux
toen ook al
was hij een verstild dier van zuring en keelgeluiden

toen ook al wachtte hij wachtte
tussen zijn vingers
spon hij zich een gat naar de aarde
een weervlinder is hij geworden
op de golven van
eindeloze conversatie
totdat hij bladderend
uiteenviel.

taal noch teken
heeft hij gehoord
dat zachte eenmansgeluid
dat was van de dood...