Maatstaf. Jaargang 9

[p. 209]

Leo Vroman
De jongeren

Joan Baez puilt uit haar keel
het mooiste geluid op aarde.
Misschien heeft ze zwaar bebaarde
lippen, is misselijk scheel
en houdt zelfs van opera;
maar ja.

Via drie microfoons, een vent,
vier volt, een kerel, 14 transistoren
en een spiraal, rillend en dun gepend,
meent mijn inwendig hoofd haarzelf te horen
en weent wellicht om electronica,
maar ja.

wild van de inkt kunnen zelfs doden van papier
bestaan uit waarheid tot een wrong verhard;
Joan mag dus bierlucht, of een buideldier,
of een bedolven tong zijn voor mijn part
als deze jeugd mij maar zó overstemt
dat ik verknars, mijn dorrende ogen
tot vuistjes knoop, een pijnlijk droge
zakdoek in de natte hand geklemd.

Maar ja,
dat ook haar broze borst zal kraken
als een van pure winkelhaken
toonloze harmonica,
nee, dat niet.