Maatstaf. Jaargang 8

[p. 588]

A. Gerits
[Gedichten]

Geboortegrond

Waar weiland is verkleind tot grasgazon,
het bos versmald tot park en lindenlaan,
ligt mijn geboortegrond gekneveld neer
en zucht onder het harde wegennet.

Soms murmelt hij een enkel woord en steekt
een handvol gras tussen de klinkers uit,
maar slechts een enkel kind vermoedt zijn hand
en wroet met passie het plaveisel los.

Maar 's nachts gaan mannen rond met schop en zand
en waar de moedergrond het wegdek breekt
staan ze eerbiedig stil en knielen neer. -
Den Haag heeft bijna geen verleden meer.

[p. 589]

Sterven

Alleen wanneer ik slaap is het volkomen stil
en elke nacht, dat weet ik, moet het weer zo zijn,
al blijft mij overdag niets méér dan deze pijn:
te weten dat het stil was, vòòr dat ik het wist.

Misschien is sterven beter, meer menselijk en wààr,
misschien is sterven enkel doof geworden zijn
voor wat een engel niet verstaanbaar is en blijf
ik verder onveranderd opstaan om bij u te zijn.

Dan zal ik toch, als nu, de kinderen verstaan,
alsook het beven van de bloemen in hun bloei,
het vragen in de blik der dieren en evenzeer
het licht waarin mij weer de ogen opengaan.

Misschien is slaap een valse schaamte voor de dood.