Maatstaf. Jaargang 8

[p. 586]

Willem van Toorn
[Gedichten]

Het gras

Iedere morgen van deze
slaapwandelende zomer
zien we het, het is hoger
geworden: niets te vrezen.

Vannacht is weer niemand met een
schaar of een zeis gekomen
om ons een hak te zetten.
Wij hadden dat in onze dromen-
volle slaap ook niet kunnen beletten.

Nog zien wij onze buren
ten voeten uit in de ramen
staan met hun onbeschaamde
eenzaamheid naar ons turend.

Maar morgen zien wij hun voeten
al niet meer, en steeds hoger
komt het gras, knie, buik, hoofden
verdrinkend in zijn groene

liefdevolle golven. Wij moeten
de tuin weer vanavond om negen
uur, als ze nietsvermoedend
slapen, heimelijk sproeien,
en gebeden zeggen voor regen
en bezweringen voor het groeien.

[p. 587]

De dieren

Het lijkt hier 's avonds vaak of er een dode
is, de burgemeester of een oude
schoolmeester, om wie de dorpsbewoners
doodstil achter gesloten luiken rouwen.
Of is er een geheim, heim'lijk gehouden
offermaaltijd voor norse dorpsgoden?

Maar als je beter kijkt zie je de ogen,
de allesziende in verborgen kieren
en de nooitslapende die met roerloze
gele irissen door grashalmen gluren,
de lichtende in schaduwen van schuren,
der dorpsdieren, die brieven alles over.

De boeren lezen morgen ons verboden
nachtelijk eenzijn in hun vroege weiden:
runen die spitse kippepoten schrijven,
seinen van rundermest. En als wij overdag
durven uitgaan breken vol afgrijzen
de dieren razend uit in een fel krijsen,
kraaiend, loeiend en blatend, oorverdovend.