Maatstaf. Jaargang 8

[p. 569]

Pierre Kemp
[Gedichten]

Mensengeel

Ik vergelijk een hedendaags geel
op straat met dat van gele bloemen
en kan de mensenvinding niet zo heel
bijzonder noemen.
Ik weet wel, zij kunnen de zon
er niet onder vermalen,
want zelfs als dat ooit kon,
blijft licht nog ademhalen.
Toch is dat geel daar op straat niet dood,
het lijdt alleen aan adem-nood.

[p. 570]

Speelgoed

Van speelgoed ben ik voortgekomen.
En hoe keer ik weer?
Ik had mijn uur van groots dromen
en soms was ik een heer.
Het geeft bij mijn gaan geen dringen
van rouwend publiek.
Wie herinnert zich nog mijn zingen,
mijn miniaturen en mijn muziek?
Waarom zouden zij ook draven
om die dode P.K.?
Hij wordt toch maar begraven
als speelgoed, dat niets laat na.

[p. 571]

Het

Mijn arme benen liggen nog in bed
en de zon staat al boven de bomen.
Er is Iets, waar ik niet zo op let
en dat is nu gekomen.
Had ik dan op de kim moeten staan
en Het daar houden onder?
Maar moét ik Het wel tegengaan,
die quintessens van mijn Wonder!?