Maatstaf. Jaargang 8

[p. 526]

J.H. van Dijk
[Gedichten]

Blik

Hoogdravende zijn roep
hoogtorsende zijn licht
torende hij hoog -
maar de bedwelming vond
geen uitweg meer
naar waar verrukkingen voordien
hoogtij verstilden tot het woord
nu ook als een verbeten vergezicht
hem achter jaren zich het keerpunt
opende
tot puin van zijn getij

[p. 527]

Emanatie

Van deze werking - waaruit
op lippen neergeworpen het mandaat des hemels
volmondig wordt benoemd tot
ronde der voldragen dagen -
leert Huang Ti
[der wagenwielen vader]
de as is de bedding der hoogten en
ziet tot diepte aan
de tongval der bedachtzamen want
wat de rede opgooit loopt nimmer door
tot de laagste laag der aarde
en wat van de adem niet weet gaat
in de woede der koelte ongeschreven in
tot waar zeer snel verduisterd en
van de nachten zwijgend wulpser
wordt het hart
tot stroomloze dringplaats van zo zeer velen

[p. 528]

Drempel

Hurkend de zee en daarachter
van het zengen der moeheid vervuld
de tuinen zaaien de schaduw
en als as vertrekt de dauw

want aan alle zijden geopend
gaat en stijgt zich verdiepend de echo
van hoe wild en huidnemend
doch statig de zanger
reikt maar de slapen gekromd
en rond om de afgrond

Grijze vlinders langzaam bewaren het einde
nu het oor slechts ruist
en de mond vervoerd
beluistert het scherp van de schede

[p. 529]

Trechter

Heen gaat welriekend elke stem
in dove dekens weldra dansend
en de leegte een vallende naam
koelt de verwoesting koelt de zang
Maar steeds eender het einde is

Op alle toppen vergaat traag de adem
en over de drempels vaag werken de tongen
Ook rook legt over de dalende klimmende
dalende dagen haarden en huiden
en steeds grilliger spieren verdrijven de aarde

Er wordt steeds meer verwacht
Maar eenzaam en huiswaarts
als een slang aan de afgrond
doch lichter verblijft uit het water
een sieraad een leegstaande scherp zwangere snede

Veel van wat antwoord verloren is
Boven de ruimte waakt over het laatste gezicht
genoegzaam harder stervuur