Maatstaf. Jaargang 8

[p. 417]

Cees Nooteboom
[Gedichten]

Liefdeleven

wankelend hapert het slaapvuur
in de weke voet van de heuvels
zwarte boeren jagen
op het ontbrekende landschap

hoog en somber als grote zonnen
zijn de schaduwen die voorbijvaren

in deze droom sterf ik duizend keer
altijd bedorvener

zo spoelt dat tergend liefdeleven
langs de geopende rand van de avond

het zijn de planten en bomen die schreeuwen

[p. 418]

De maan

de maan is gek en bedorven
hij kerft en huivert
met zijn mager licht

over het zwartachtige
door het zwart aangetaste bospad
trekt hij zijn brandende naalden

ademend slaapt de nacht
onder ijzige bomen.

[p. 419]

Het is nacht

het is nacht
en in de holte van de nacht
drink ik de melk van de maan
en zin op de dag

hoog zwaait het donker weg
de steen van de ochtend
wordt geslepen

vrolijke vrolijke dag
de rook van de vuren tuimelt
de priester zingt zijn houten liedjes

de zon heeft bloed in zijn oog.

[p. 420]

Twee gedichten

1.

vlugger dan de slak is de slang
en veel mooier. d e slang slaapt.
een witte man van wolken leunt op de hemel
ik zie geen eind aan de middag.

2.

de zon wordt gewurgd in de wolken
dat schreeuwen
dat zijn geen vogels.

[p. 421]

De koning is dood

in het vervallen woud, de weke nabloei
in de lauwe rode regen, de vrouwenregen,
en het trekkende waaien van de wind
woont de koning, zijn wapens kraken.

hij balkt en steigert in zijn angsten
schijven van zijn stem zeilen verwaaid
en versplinterend weg
het metaal van zijn wapens wordt roestig,
bebloed door de regen.

een stilte. dan slaat de koude winter toe
en versteent hem. de kraaien verlaten
het zinkende bos. hij blijft alleen
in zijn halster.

de vorst is voorbij, hij is dood -
ratelend aan het eind van het bos
ketst het geschreeuw van de eksters

de dagen daarna zetten schaterend in.

[p. 422]

Tekens

de getraliede vogel vliegt over
zijn zwartere kleur slaat in het water
tekens, en tekens!

het lichaam van de koning
gespleten blauwe steen
steigert in het vuur

het lied dat gezongen wordt
is zwarter dan onder water

de koning verbrandt als een steppe
langzaam en langzaam klimt de dag
en wordt witter.

[p. 423]

Nacht en ochtend

het is aan het eind van de nacht
de nacht zelf
die wegvaart onder een groot,
zwart zeil

op het bedorven gras
ligt de as
van de kou van de ochtend

[p. 424]

De weg

de weg vervalt het betraande gebergte
nu sterft de gouden zon in zijn stoet
het bloed verft alle bomen

in mijn bedorven bouwsels wacht ik en wacht
het water slijpt zijn dodelijke pijlen.