Maatstaf. Jaargang 8

[p. 343]

Willem van Toorn
[Gedichter]

Geen post vandaag

Doodstil de trap af, nog warm
van het nachtlang bed, en bang
door het schemerig huis geslopen
doe ik de voordeur niet open

maar schuil achter het gordijn
[de schuldeisers dorpelingen
gluren misschien naar binnen
naar onze droom, onze pijn]

en kijk om de hoek op de mat
of er post is gekomen.
Er is geen brief, gauw naar boven,
naar het nog lauwe bed.

Was er post? vraag je. Nee,
hoe zou de bode ons vinden
in dit dorp gesloten van winter?
Slaap maar. Het is koud. Er komt sneeuw.

Maar ik denk: Misschien heeft de postbode
alle brieven gestolen,
leest hij ze vanavond vrolijk
voor in het boos café.

[p. 344]

Ieder huis is toch een noodwoning

Voor Ernst en Anita

Wij kregen een nieuw huis
met ramen vol bomen buiten,
met bedden om in te huilen
en te lachen, en in de tuin

één struik met bloemen van vrede.
Al waren die van papier,
ze bleven tot ons plezier
goed in de wind en de regen.

Vaak keken wij naar buiten
en zeiden: Kijk, dorpelingen,
zouden ze praten of zingen
[hun lippen bewegen] of fluiten?

Soms lieten wij hen binnen
in de huiskamer op visite,
wij gaven hun thee en muziek en
handen als ze weer gingen.

Maar we lieten die mannen en vrouwen
nooit in de slaapkamer of de
kelder, want daar stonden koffers
gepakt voor ons eenmaal vertrek.

Dat de bloemen het lang zouden houden
geloof den wij immers niet echt.

[p. 345]

Wij zijn al bijna weer weg

Ik weet het, wij lopen maar
wat door uw dorp, en uw ramen
kijken ons na, kamers staren
naar ons met lamp en dressoir.

En niet alleen uw, ook ons huis
bekijkt ons met koele ogen,
ons naambordje is gelogen,
wij zijn achter de deur nooit thuis.

Wij lopen maar wat, van de gang
naar de kamer, als figuranten
in een gek stuk, met linkerhanden
in de ogen van het behang.

Wij durven haast niet te gaan slapen:
misschien zouden wij wakker worden
pas als alle treinen vertrokken,
autoos stuk, wij gevangen waren.

De melkboer zet eens zijn fles
vroeg op de stoep voor niets, we
zijn hier maar op visite,
we zijn al bijna weer weg.

[p. 346]

In deze voorlopige straten

In deze voorlopige straten
[waar kinderen roepen, dag meester
dag, tegen een man met een scheve
glimlach, die wel mijn naam en

jas draagt, maar die ik niet ben]
loop ik [dag meester, teken
nog eens een zon op het regen-
grijze bord van de hemel

met geel krijt], loopt mijn eenzame mens
te luisteren naar de tijd
die in de klokken verslijt.
Dag kinderen, een mens woont altijd
in een dorp waar geen mens hem kent.