Maatstaf. Jaargang 8

[p. 336]

M. Mok
[Gedichten]

De kinderen

De kinderen melden zich weer.
Uit alle hemelen stromen zij toe
en blijven zwijgend staan
in het veld van mijn ogen.

Hun uitgeweend verdriet,
hun opgedroogde angstzweet
vormen een blinkend vlies
rondom de holte van hun dood.

Een lege zon, een schijnsel zonder warmte
houdt hen omvat. Hun ledematen dragen
de ruimte roerloos. In hun mond
staan duizenden jaren stil.

Mijn brandende gedachten strijken
om hun verlorenheid. Met hun ontzielde vingers
wijzen zij mij de wegen van de stof,
windsporen in de mist.

En weer verhard ik tot gekreun.
Ik smoor hun stilte in mijn stem.
Ik drijf de kinderen terug
naar hun onbewoonbare verte.

[p. 337]

Verlossing

Straatstilte. Steen na steen en huis na huis.
Gewoon maar met mijn ogen aan het raam.
Zeewind uit wandelen. Zandgeruis
geeft de gelatenheid een naam
die niet te vatten is. Ik druk nog meer
leven tegen de ruit. De lucht ontbloeit.
Vogels ontwaken. Op en neer
beweegt het licht dat aan hun vleugels groeit.

Nu wordt het beter, nu kan ik ook
de tijd aan en de zon, nu stroom ik uit,
een losgedrevene, een sliertje rook
boven de dode wikkel van mijn huid.

[p. 338]

Bedtijd

Naar bed, zegt de moeder. Zij schuift
het donker toe. In haar kinderen
nevelt de slaap zich los. Het bed
omarmt hun woeligheid; zij liggen
tegen een warme onderwereld aan.

Enkele millimeters glas
dragen de druk van de nacht.
Een zwijgend heelal
staat in zijn sterren te huiveren.

De kinderen hebben zacht aards waaien over,
langzame luchtstromen over hun huid
en door de trildraden van hun wimpers.

En op hun mond wankelt een kreungeluid,
een vogeltje van droom met dichte wieken.

Ergens ver achter de ramen
lopen paarden nu hun laatste ronde
door lang gras en worden ingewolkt.