Maatstaf. Jaargang 8

[p. 212]

Jo de Wit
De schrijvers uit Herinneringen uit den ouden tijd

Ik heb hen óók gekend, maar niet als zij.
Want op haar woord, met het aanvankelijk beven
Van nog ontwende stem - dan langzaam vrij
Stonden zij daar uit hun natuur te leven.

Zij kwamen met hun taal, hun stap en ogen
En met het fluïdum van hun huid en haar,
Doch als gedrenkt in een mild mededogen,
Dat dempte droefenis en misbaar.

Dit zei ik haar en vroeg: hoe kan het wezen?
Had jij soms ergens klaar iets of bewaard,
Dat wij na zóveel jaren nu nog lezen
Van d'eigen lippen de hun eigen aard?

Niet dat ik weet, zei zij, niet in een lâ
Of op papier, het ging zoals het ging.
Maar, riep ik uit, dat is genâ,
Niet wat een sterveling noemt herinnering.

Zij lachte olijk, wijs en stil
En ik stond arm en toch weer rijk te kijken.
Als zìj eens weg is, dacht ik, zou mijn wil
Haar nog weer vatten of zou zij ontwijken?