Maatstaf. Jaargang 8

[p. 114]

M. Mok
[Gedichten]

Stikstof

Stikstof van het verleden
verblindt de horizon
en stremt de wind.

Ik kan geen stilte vinden
waarin dat onheil
op adem komt.
En als mijn stem zich opent
dorren mijn woorden weg
tot éen geluid: dood, dood
en nog eens dood.

Mensen stromen af en aan
onder mijn ogen; hun jaren
bloeien en sterven. Tegen
een zee van tijd worstel ik op.

Ik wenk, maar niemand ziet.
Ik roep, maar niemand hoort.

Niemand mag horen of zien.
Niemand kan de stikstof van die pijn
binnen zijn leven dulden.

[p. 115]

Wintermorgen

Mijn kinderen doen de tijd herleven.
Hun stemmen jagen uit het wintergrauw
vuurpijlen op. Ik lig nog zonder wil
diep in de bedding van een nauwelijks
volslapen nacht, met ogen vol
herinnering aan onherkende beelden.

Gedachten dringen zich tot in het bloed
van mijn verdriet. Steunende keer ik mij om
en lever mij uit aan het licht dat de ramen
verbleken doet.

Langzaam word ik uit de dood verlost
terwijl de kinderen reeds hemelhoog
rondwieken op het klinken van hun stem.

[p. 116]

Het huis

In dat huis is een vlam geslagen.
Het was een alledaagse dag
vol mensen met lege hoofden,
kinderen en dieren
tussen dromen en waken,
terwijl daar in dat huis
mensen krom van doodsangst
de laatste voet over hun drempel zetten.

Hun handen streken vergeefs
de mist van hun ogen weg.
De trein verslond hun stem
en dreunde dagenlang
onder de stenen hemel.

Het huis staat daar in zijn voegen
vastgemetseld. Kinderen
spelen nog. De aarde
beeft niet. De zon stort zich uit.

Eindeloze stromen zon
bedelven het verleden.
De dood is diep verborgen
in een blinkende mist.