Maatstaf. Jaargang 7

[p. 677]

Willem Van Toorn
Twee wintergedichten

1

Alle bomen zijn dood
in de dorpslaan. Er staat winter
klaar om zijn werk te beginnen.
Nog heeft hij niet ontbloot

de witte zeis van het einde
van weer een jaar: hagel, sneeuw en
ijs. Maar zijn hand op de schede
ligt al gereed. Nu rijden

de boerenwagens naar een groot
hooibed voor een slaap van maanden,
vol dromen met de gil van hazen
na het hagelheet lood.

Er hangt een zeis in het licht
geslepen, een jager loerend
op ons hart. Slaap, doe het
dorp alstublieft dicht.

2

Ik heb nu alles gedaan
voor als de sneeuw zal komen,
ik heb de deuren gesloten
en de blinden voor ieder raam.

[p. 678]

 

En met de sneeuw de storm:

 

ik heb het dak nagekeken

 

uit vrees dat het zou kunnen breken

 

onder des winters enorm

 

 

 

waaien. Nu staat tijd stil

 

in de dichte kamers en gangen.

 

Door kieren komt enkel het lange

 

langzame licht nog. Dat wil

 

 

 

spionneren of er soms

 

een opening is gebleven

 

groot genoeg voor de witte legers

 

om in te dringen tot ons.

 

 

 

Zo, kom maar snel. Ik leid

 

je trappen op met mijn lantaren

 

naar een klein vertrek waar wij samen

 

kunnen doen of wij veilig zijn

 

 

 

als de sneeuw en het waaien komen.

 

Stil. Laten wij nu gaan slapen,

 

ons houdende voor elkaar of

 

wij het nog echt geloven,

 

 

 

alsof licht en koude, vazallen

 

van de winter, niet alle hoeken

 

zouden komen doorzoeken,

 

en de vluchtlingen vinden, alle.