Maatstaf. Jaargang 7

[p. 628]

Wim Gijsen
[Gedichten]

Uit de eerste, de bloedeigen hand

Zo word ik langzaam 26 jaar
een oud vlaggeschip van jeugd,
een overluid levende mens.
Met een taal die geen voegwoord kent
sla ik zinnen over de ruimte
een te korte brug naar de ander.
Dit is waardoor het leven wordt bepaald,
langdurig spreken zonder antwoord.
Maar ik blijf oog in oog met mijzelf,
een groeiende wolf in de winter.

Om deze reden geloof ik niet
in een betere plaats voor de sterken
ieder schept zijn eigen roofdier
hij verslindt tenslotte zichzelf.
Groter gevaar dan dit
is nergens te duchten
er zal nimmer blauw gras groeien,
plunderziek en moorddadig
maar de schroeiende groei
van een handpalm
is bitterder dan alles,
want hieruit lees ik de waarheid;
ik ben onoverkomelijk mijzelf.
Ik leef een steenworp van U verwijderd.

[p. 629]

Een spaarzaam woord uit vroeger

Wij waren toen nog jong
onze ouders zeiden wees voorzichtig
maar wij hadden roekeloze gebaren ontdekt
en wisten wel beter.
Denk maar goed na
het regende soms
in snelle neerwaartse geluiden,
haar ging plotseling naar augustus ruiken
en je kreeg een nieuw gezicht van water.
Moeder zei dat het niet goed was
maar naderhand scheen de zon weer
en droegen wij een hernieuwde schaduw,
een vogel die in de avond groeide.
Ik zei, houd van mij
en kijk
de maan paste precies aan je vinger.

[p. 630]

Mijn vader nam mij mee.

Mijn vader nam mij mee, hij zei
je zult het niet herkennen
er staan nu flats
en overal zijn kinderen.
Hij wees me met zijn hand
en ja
het was het weiland
waar ik vroeger speelde
dezelfde benige lucht met vogels
maar tussen het gras
waren nu huizen gegroeid
de bodem was onleesbaar.
Vader, zei ik, zou ik nog
vindbaar zijn onder deze huizen?
Maar hij antwoordde niet,
over zijn wijzende hand
moest ik terug naar vandaag.