Maatstaf. Jaargang 7

[p. 611]

Lucebert
[Gedichten]

Bericht van mijn eigen hengst

ik ben een oosters paard
en kan niet dood gaan
omdat een gek mij eens heeft aangeraakt

ik ben een gewillig dier
die in zijn immense schaduw
zeer gaarne wiegen wil bewogen mensen

het mogen zijn de ouden en de doden
het mogen zijn de krommen om den brode
maar elk hart moet zijn een dronken hart

want alleen een kind
mag mij berijden, nota bene 's winters
blaas ik ook gratis de zee op sla ik slaap

[p. 612]

Beelden in het heden

tekst bij een reizende tentoonstelling van
moderne nederlandse beeldhouwkunst

het beeld moet men met drie ogen zien
het derde oog ligt in de te wijde kraag
die men ongeweten draagt

vandaar uit gezien is het beeld bezaaid
met hemelse gewelven en helse opwellingen
zoveel men maar lust

wie het derde oog als een ambt bekleedt
zodat men de wereld slechts door een toegeknoopt
knoopsgat beziet

het best beoogt zo'n blinde

het beeld zoals het is:

zelfs dan heeft de venus van milo

twee armen te veel

de aarde heeft mij gemaakt de aarde bewaart mij
en mijn beelden zijn de vruchten
die mij verbinden met toekomstig zaad
gelijk mijn eigen vlees maant hun materie:
mens bewaar de wereld die gij maakt

het beeld is het bed waarin

[p. 613]

 

de ruimte van te ruim zijn

 

tot rust komt

 

 

 

en rust daar in spiralen

 

en rust dan in het wervelen

 

van wat wij noemen stof

 

van wat wij noemen geest

alle dingen hebben een hard
een vloeibaar of een vluchtig gezicht
alleen dat wat de mens maakt
heeft vaak ook nog een kwetsbaar hart

verraad de rede ontvlucht de raadsels
dood de gedachten schrap de gedichten
rest de machine die zich netjes scheert en kleedt
en zelfs niet weifelt als hij zich wanhopig weet

geen beeld wil meer zo zwaar
wegen als het lege hoofd van de potentaat

en aan het einde van de straat
nooit meer het generaalspaard
dat als een bloedhond opzit en pootjes geeft

eerst voor de zon van onze hoop
daarna voor het regenend vloeien van ons bloed