Maatstaf. Jaargang 7

[p. 542]

A. Roland Holst
Voor viool

Zij zong alsof zij sprak terwijl
zij werd gestreeld en keek hem aan
of hij haar streelde. Waarvandaan
- een leven lang wel onderzeil -
was, uit het schuim, zij hier geland?
Zacht zong zij van haar overkant
en hoe voorbij dood's helder tij
daar altijd nog geleefd wordt. Hij
luisterde maar, en hem beving
herinnering, herinnering
aan alles wat verloren werd
omdat hij hier geboren werd
en leven bleef en blijven wilde -

Zij zong niet langer, en hij rilde
bij de gedachte dat de dood
hem weldra in zijn stervensnood
hier zou vergeten. Maar blijkbaar
werd zij, de zalige, gewaar
wat in hem omging, want al zong
zij nu dan langer niet, hij hoorde
haar lachen hem met zoveel woorden
beloven dat hij eeuwig jong
zou kunnen blijven als hij zich
- zoals een leven her toen hij
tenger en bleek de dood nabij
gelegen had - maar weer naar licht
en wind zou wenden en naar water -
naar water wel vooral zolang
hij hier gevaar liep, en dan later
weer meer naar licht, en naar gelang

[p. 543]

 

het beter gaan zou minder naar

 

de wind, die in zijn vaag aanklagen

 

de wereld en haar werken maar

 

niet kan vergeten -

 

en daar lagen

 

- al spelende, van lieverlee

 

al woelende - die lichte handen

 

over zijn haren, en gedwee

 

liet hij de zalige begaan,

 

mild en aanhalig als geen ander

 

aan deze zijde van de zee.

 

 

 

‘En laat voortaan

 

dan alles hier aan mij maar over -

 

ik moet nu gaan.’

 

Dit prevelde zij, die tot zover

 

gezongen en gelachen had,

 

en liet hem los.

 

Toen hij zijn ogen

 

van langvergeten weelde nat,

 

weer opende, was zij gevlogen.

 

 

 

Hij keerde naar zijn dorp en bleef er

 

wonen, maar wat men aan hem had

 

wist geen meer. Die hem overleefden

 

wisten alleen te zeggen, hoe

 

een strandvonder wat jaren later

 

zijn oude kleren, na de vloed,

 

vond liggen in een plas zeewater.